Mijn verhaal van mijn 3de zwangerschap (2020)

Lang hebben we getwijfeld voor een 3de kindje. We hadden al 2 dochters en mijn man kon lang niet accepteren dat als ons 3de kindje ook een meisje zou zijn, hij daar evenveel van kon houden. Zijn wens voor een zoon was groot, en kwam er ook voor uit. Dat hij echt bang was dat hij niet in staat was om een 3de meisje lief te hebben.  Ik vond het voor hem heel eerlijk en open dat hij er over kon praten met mij. In aug. 2018 gingen we trouwen, Na 15 jaar een relatie te hebben. Een week voor dat we gingen trouwen hadden we een gesprek en mijn man vertelde me dat hij had geaccepteerd dat hij wel van een 3de meisje kon houden. Hij wilde graag nog een 3de kindje, ongeacht het geslacht. Ik ben die maand dan ook gestopt met de pil. Maar in tegenstelling tot de andere 2 zwangerschappen hebben we tegen niemand gezegd dat we weer zwanger wilde worden. Tenslotte wisten we niet als het geluk ons mee zat of niet. We konden niks berekenen omdat ik altijd erg onregelmatig ongesteld ben als ik geen pil slikte. Dit betekende dat ik soms maar 1x per 3 maanden ongesteld was. We lieten ons lot beslissen. En een jaar later in september gingen we naar een pretpark. Ik dacht doe maar een test voor de zekerheid, voor de achtbanen, maar er kwam negatief uit. Voor de eerste keer in mijn leven was ik misselijk in een achtbaan. Dus 2 dagen later weer een test gedaan, en jawel daar kwam wel een 2de streepje op. Gelijk gebeld met de huisarts, voor een verwijzing voor de gynaecoloog. Deze wilde ze me niet geven want het was standaard dat ik naar een verloskundige moest.... (ik ben daar nog nooit geweest) Met mijn hartfalen, hoge bloeddruk en diabetes, leek het mij niet meer dan logisch dat ik gelijk een verwijzing kreeg. Maar deze arts in opleiding wilde volgens het boekje werken.... Ik ben iemand die volhoud en ze ging overleggen met haar supervisor. Ze kwam terug met een verwijzing. Wat voor mijn eigen huisarts dus wel logisch was. Dezelfde week gelijk op controle, moeten stoppen met mijn reguliere medicatie en gelijk beginnen met insuline spuiten. Helaas was ik pas 2 weken zwanger en konden we alleen de innesteling zien. 

Na 4 weken weer terug en toen konden we het hartje zien kloppen. Bijna 7 weken zwanger.  De gyneacoloog wat ik bij de 2 vorige zwangerschappen had vertelde ons over een professor in Maastricht die gespecialiseerd was in zwangere met hartziektes. We werden daar naar doorverwezen. Een heel fijne team wat ons daar ging begeleiden. De planning was tot 30 weken zwangerschap en dan terug naar Zuyderland omdat we dat graag wilde (met oog op de neontologie) 

Ik hoopte dit keer op een "makkelijkere" zwangerschap. Dat wil zeggen voor mij dat ik langer door kon werken dan 20 weken. De eerste 12 weken voelde ik me goed, beter dan de eerste 2 zwangerschappen. Eind november begon ik helaas al klachten te krijgen, bukken deed me al pijn, mijn bekken deden al pijn en ik had al harde buiken zo vroeg. Ik ben helaas weer vroegtijdig moeten stoppen met werken. 

Elke 2 weken op controle, echos, bloed afname... de hele mikmak.... Ik voelde me wel veilig bij hun. In december op oudejaarsdag was de laatste keer dat we allemaal naar het ziekenhuis konden (corona) Onze dochters gingen ook mee omdat ze graag hun broertje/zusje wilde zien op de echo. En wij wisten dat het geslacht al, alleen die dag was het voor 100% zeker. En ja het was nu echt heel duidelijk te zien dat onze meisjes een BROERTJE kregen. Hoe bijzonder was dat, ons laatste kindje, kers op de taart een zoon. Het was in het begin gewoon wennen.... geen roze meer... maar naar mate we aan het idee deden wennen, hoe meer we van dit jongetje gingen houden, nog meer..... 

Op mijn verjaardag hebben we aan onze dierbare het geslacht bekend gemaakt. Mijn schoonzus had het al door... Ze vertelde dat ik nu anders zwanger was... bij de dames had ik meer rode plekken zei ze. 

Na de carnaval kwam corona om de hoek. Mijn man en kinderen mochten niet meer mee naar het ziekenhuis. Eerlijk is eerlijk.... Dit is voor een zwangere vrouw mentaal erg zwaar. Ik kreeg een extra echo ingepland omdat ik maar 2 navelstrengvaten had, extras controle (elke week). Ik kon al bijna niet meer lopen... En was pas 25 weken zwanger. Mijn man had thuis het bed in de huiskamer gezet. Ik kon de trap niet meer op. Naar de wc lopen was al erg zwaar. Het advies was dan ook, zo min mogelijk doen. Pff dat is zwaar, we wilde boven onze slaapkamers omgooien, we wilde de zolder opruimen, en ik kon niet eens de trap op. Het geluk is dat wij de badkamer beneden hebben, dus ik had alles bij de hand. Er zijn keren geweest dat mijn man mij moest afdrogen en aankleden omdat ik het niet meer kon. Mijn hartfalen was weer terug, en daardoor kon ik niet meer. Mijn leven zag er uit op bed.... Ondanks dat mijn lichaam op was, deed ons mannetje het super goed. Daar haalde ik de kracht uit. 

24 april vorig jaar moest ik weer op controle. Gewoon even plasje inleveren, bloeddruk meten en weer naar huis.... dacht ik....

De professor vond mij zo slecht uit zien, en de eiwitten begonnen te stijgen in mijn urine, dat hij me liet opnemen. In eerste instantie voor een paar dagen. Die paar dagen werden tot aan de keizersnede. De professor had naar me geluisterd, naar mijn angsten dat onze zoon ook naar de neontologie moest en ging ermee akkoord dat de keizersnede met 37 weken werd gedaan. Ook omdat mijn lichaam echt op was. Nu was het met de opname zorgen dat ik de 37 weken ook deed halen.  Deze weken mocht ik mijn kinderen niet zien, ze mochten niet in het ziekenhuis komen. De eerste lockdown was voor mij en mijn gezin dan ook heel heftig. Ik mocht de afdeling niet meer af.... Alleen 2x met mijn man om even de kinderen buiten te zien. Maar wat is een uurtje? Deze periode zag ik verder alleen de verpleging en artsen. Het was eenzaam kan ik vertellen. Mijn man kwam niet dagelijks (voor de kinderen) en familie en vrienden zag ik maar een paar x omdat je maar 1 bezoeker per dag mocht. 

Het enige wat ik wel wist is dat mijn lichaam inderdaad echt niks meer kon. Zelfs douchen moest uiteindelijk helemaal door de verpleging gedaan worden. Ik schaamde me, niet omdat ik hulp nodig had, maar omdat ik het niet meer kon. Ik had niet verwacht dat mijn hartfalen zo erg zou worden dat mijn hele lichaam gewoon op halt stond. Mijn HB was erg laag (hiervoor ook al eerder een infuus voor gehad) Maar we moesten de 12 mei halen. 12 mei zou de keizersnede zijn. Dan was ik 37.1 week zwanger. Ons zoontje deed het super goed en was groter dan normaal (door de diabetes) 

12 mei hebben we gehaald! Zie mijn volgende blog