Mijn eerste horror zwangerschap met happy end (deel 3)

Zoals jullie in deel 2 hebben kunnen lezen kwam ik er met 28+3 weken zwangerschap achter dat ik toch gebroken vliezen had. Ik werd over gebracht naar het UMCG. 

ALLES LOOPT DOOR ELKAAR HEEN.

Alles loopt door elkaar heen. De eerste dagen is alles zó hectisch.. Ze gaan er in Gronigen vanuit dat de baby komt. Maar ik dacht het niet, ik houd de benen gewoon bij elkaar. Ik krijg longrijpers en heb geen weeën. Maar toch zat mijn hoofd vol. Ik kreeg een maatschappelijk werker om mee te kunnen praten. Er lag namelijk opeens heel veel druk op mij. Ik lag 100km van huis, zonder familie of bezoek, ik werd lam van angst. Alle controle was weg. 

VOORBEREIDEN OP BEVALLING 

Alles lag klaar voor mij. Longrijpers, antibiotica noem maar op. Maar uiteindelijk had ik wonder boven wonder toch de 32 weken gehaald en was het allemaal gelukkig niet nodig geweest. Ik wist de baby al 4 weken binnen te houden dus ik kreeg weer wat meer zekerheid terug. Toch is er van die 4 weken niet veel over gebleven in mijn geheugen. Ik heb me verschrikkelijk gevoelt.. Ik was doodsbang. 

We kregen al snel een rondleiding op de nicu, en daar schrok ik zó van die kleine babytjes. We moesten keuzes maken over wat als de baby een hartstilstand krijgt..  gaan we reanimeren... geven we deze medicatie wel of niet... ik kreeg elke dag 2x een ctg maar soms vaker. Dan was hij te rustig. Vaak kon ik rond 10 uur pas douchen.. Omdat hij weer te stil was op de ctg. We leefden van dag tot dag en elke seconde dat hij langer zat was er weer 1. 

Ik lag op een 4 persoons kamer. Veel mensen zouden dat verschrikkelijk vinden.. En dat vond ik soms ook wel hoor... Als er weer een junky high van de xtc naast me lag. Die elk uur naar beneden ging om te roken... Zo roekeloos omgaan met dat waar ik zó hard voor lig te knokken. 

Maar tegelijk heb ik meiden leren kennen die ik zó dankbaar ben dat ze mijn tijd daar makkelijker hebben gemaakt! Die lagen daar ook langere tijd en dat schept echt een band. Toen we daar in december nog lagen met zijn allen hebben we zelfs voor de grap onze schoen gezet. 'S ochtends had de nachtverpleging er wat lekkers in gedaan. Echt die verpleegsters daar krijgen ook veel te weinig credits. Ik kon altijd praten als ik er even doorheen zat. Vaak had ik geen visite en was ik hele dagen alleen. Ik voelde me echt heel eenzaam. Mijn man werkte halve dagen maar elke dag 3 uur reizen was voor hem zó stressvol dat ik hem ook wilde ontzien.

Nadat ik daar bijna 4 weken had vertoeft mocht ik weer terug naar Sneek, de baby was nu groot genoeg om geboren te kunnen worden in een streek ziekenhuis. Hoewel ik liever helemaal niet terug wilde na wat er daar gebeurd was. En hoe ik behandeld ben. 

Eenmaal in Sneek werd ik naar huis gestuurd. Ze hebben niet bewezen dat je gebroken vliezen hebt dus ga maar gewoon naar huis. Als je weeën krijgt dan bel je maar was het advies. Wel moest ik elke 2 dagen komen voor een ctg. 

Op 4 december mocht ik dus naar huis. Ik vond het ergens wel fijn want ik was 8 december jarig en wilde dat nu natuurlijk graag vieren. Zo gezegd zo gedaan. En al snel werd het kerst. Ik had veel controles, maar tot nu toe was alles elke keer goed. Ik ben gewoon gaan genieten van het kerst diner. Ik was er zelf helemaal klaar mee. Het stil zitten het niks mogen . Anderen die mijn huishouden runnen. 

Ik kreeg op een gegeven moment een mentaliteit van fuck it, als hij nu geboren wordt ben ik er tenminste vanaf. Achteraf schaam ik me daar best voor, maar ik had toen al weken lang afgezien. Ik hield bedrust toen ik terug kwam uit het UMCG, maar dat is echt heel pittig. Ook hield ik hem al vanaf 27 weken binnen dus als hij met 35 a 36 weken zou komen vond ik dat echt wel goed. Ik wilde er gewoon vanaf zijn. Mijn kind levend in mijn armen kunnen houden. Hoe langer het duurde hoe minder hij ging bewegen. En hoe banger ik werd dat hij stil zou blijven na de geboorte. 

2E KERSTDAG

Op 26 december kreeg ik vreemde weeën. Ik kon ze niet helemaal plaatsen. Maar het bleken voorweeen. Ergens had ik hoop dat de bevalling al begonnen was maar nope. Vanaf dat moment voelde ik de baby ineens een stuk minder. 

In Gronigen had ik geleerd om de CTG's  te lezen en ik las daar ook dat de hartslag steeds gelijker werd. Normaal moeten er hele drukke pieken in zitten en dat werd bij ons steeds minder. Vanaf begin Januari voelde ik de baby amper 2 keer per dag. Toch hield de gyno vol dat het nog wel prima was. De baby had het nog goed na zijn zin. Ik wist wel beter. Het ging niet goed en hij moet er NU uit. 

Op 10 januari had ik een controle bij de verloskundige. Ik zou aangeven dat dit niet meer goed gaat. Ik moest het hele ziekenhuis door voor de afspraak. Was ik eenmaal op de poli.. 3 minuten te laat. Was de vk al naar de verloskamers gegaan. Ze dacht dat ik niet meer zou komen. 

Kon ik weer helemaal naar de hoofdingang. Aangekomen zet ze de doptone op mn buik. Nee hoor alles goed met de baby. Ga maar weer naar huis. Dat is het. Geen verplichte echo geen verplichte ctg niks. Ik ben woest naar de poli teruggelopen. Heb geëist dat ik een gyno zou zien. Ik WILDE de echo, de ctg en dat er NU eens goed naar me geluisterd werd. De baby bewoog al zo lang helemaal niet meer. Help me nou toch.  Ik heb huilen en schreeuwend met mijn beide vuisten op tafel geslagen! 

Eindelijk werd er geluisterd. De baby was inderdaad heel rustig. Ik heb jankend om een inleiding gevraagd en eindelijk luisterde daar iemand. Wel moest ik eerst dreigen dat ik naar een ander ziekenhuis zou gaan maar er werd eindelijk geluisterd. Ik kon de volgende dag 11 Januari terecht voor een ballon en dan zouden ze de 12e mijn vliezen prikken.  Wel werd ik bang gemaakt met hou er rekening mee dat het ook wel 4 dagen kan duren. Het maakte mij niks uit. Wat mij part sneden ze hem er gelijk uit. Zolang hij maar leefde. 

In deel 4 lees je het einde van mijn zwangerschap en de bevalling.