Midden in de nacht, bloed. Een plons in het toilet..

We waren gezellig naar een feestje geweest. Dochterlief bleef even bij oma en na een paar sinasjes en gezellige gesprekken vanaf een tuinstoel zijn we weer naar huis gegaan. Ik deed het al een week of wat rustig aan omdat ik eerder een blaasontsteking bleek te hebben en een spikkeltje oud bloed had verloren. We gingen niets vermoedend naar bed.

Om 2 uur werd ik wakker met een heel rare gewaarwording. Iedereen heeft het in zijn leven wel eens meegemaakt, het moment dat je wakker wordt met een koude natte pyjamabroek aan. En hoe lang het ook geleden is dat het je overkomen is, je herkent het direct. Verbaasd liep ik naar het toilet. Me afvragend wat er aan de hand was dat ik zonder dat ik het gemerkt had in mijn broek had geplast. Nog bij mezelf denkend dat je op een later tijdstip in de zwangerschap zou denken dat het je vliezen waren.

Op het toilet kwam opeens de twijfel, een stap naar buiten om het licht aan te doen (zit buiten de deur om de een of andere vage reden) en de broek bleek tot mijn knieën doorweekt. Maar bij iets beter kijken zag ik tot mijn verbazing dat de buitenste randen wel rood gekleurd leken?

Een blik in de pot zei genoeg. Ik verloor bloed!

Hoe ik het voor elkaar heb gekregen snapt nog niemand die mijn man kent. Maar hij werd wakker (normaal kanon voor nodig) en stond zo naast me. Ik huilde hem wat er gebeurt was (vertellen was er niet meer bij) en liet hem een maandverbandje halen. Die waren natuurlijk goed weg gestopt en zelf halen zat er niet in. Terwijl ik van doekje wisselde hoorde ik een plons onder me. Mijn man was in gesprek met de verloskundige en dacht op dat moment hetzelfde als ik. Wat lag er in de pot?

Ik was nog genoeg bij zinnen om een vuilniszak te halen en te gaan vissen. Klinkt misschien heel raar, maar op alle echo's hadden we gezien dat ons kindje gezond was, die stel dat er een gezond kindje was afgestoten, wie zei dat het dan niet nog lag te spartelen daar?

Wat ik zag weet ik niet, maar het leek nergens op (gelukkig) dus het hele spul in de wasbak laten liggen. Snel door naar bed want iets zei me dat ik moest gaan liggen en blijven liggen.

Tot onze verbazing kon de verloskundige gelijk het hartje vinden, en het bloeden werd ook minder. Snel onderzoek van de inhoud van de vuilniszak wees uit dat wat het ook was, het geen kindje is of was geweest. Alleen bloed. Ter grote van een walnoot, maar toch alleen bloed.

En dan begint het wachten. Om 6 uur de wekker gezet om vervanging te regelen voor mijn particuliere werk. Nog even slapen, en daarna dochterlief uit bed gehaald. En dan wachten en wachten. Veel op de bank gelegen en gezeten. Eindelijk de telefoon. Mijn man die vroeg wanneer we in het ziekenhuis terecht konden.

Na het derde belletje van hem gevraagd me niet meer zelf te bellen, want steeds dacht ik dat de verloskundige eindelijk belde.

Mijn moeder en schoonmoeder ingelicht, de een moest oppassen en bij de ander zou ik die middag langs gaan, en die moest het dus ook weten want het was wel duidelijk dat dit niet goed was.

Nog een pyjama in een tasje gepropt (en braaf op bed laten staan) en daar gingen we. In de wachtkamer zeiden we niet veel. Als de vliezen maar niet gebroken waren, als het kindje nog maar leefde. Verder kon ik niet denken. Ik had geen idee.

De echo was vreselijk. De arts zei maar niets, tot ik zelf vroeg of ik het hartje inderdaad zag kloppen. Enig antwoord was dat het hartje nog klopte. De uitslag: hematoom bij de baarmoedermond net naast de placenta. Baarmoedermond leek al verkort. Betekenis, het kon ieder moment misgaan, het kon ook nog meevallen. Maar de arts dacht duidelijk het eerste. Binnen 5 minuten stond ik op de kraamsuites om mijn plaats aangewezen te krijgen. Volledige ziekenhuisbedrust, periode nog onbekend.

En daar lig je dan, tussen de bevallende en hoogzwangere vrouwen. Met een buik die met de beste wil van de wereld amper te zien is. Alleen, zonder dochter, zonder man (die opeens opvang voor ons dochtertje moest regelen, spullen voor mij en een volle wasmand moest gaan bevechten)

Gelukkig lag ik niet helemaal alleen op de kamer. Hoewel ik eerst dacht dat ik alleen wilde zijn, was het fijn toch iemand in de buurt te hebben. Haar bezoek lijden me ook weer af. De eerste uren kruipen voorbij. Je ligt te luisteren of het eten er al aankomt, daarna lig je te wachten tot je het eten kan bestellen voor de volgende dag, daarna lig je naar buiten te kijken of de auto er toevallig al aankomt.

Die eerste nacht was haast nog erger, nauwelijks geslapen, steeds als ik naar het toilet moest was ik doodsbang. Iedere beweging in mijn buik (de baby voelde ik nog niet) deed me het ergste vrezen.

Langzaam aan leek het beter te gaan. Het verse bloed maakte plaats voor wat minder vers bloed, en een paar dagen later mocht ik voorzichtig aan weer gaan lopen. De bloeding leek voorbij.

Die nacht begon het weer. Maar bij de echo bleek mijn baarmoedermond niet langer verkort en netjes gesloten.

En dan wordt je naar huis gestuurd, weg bij de medische zorg, die je ieder moment heel hard nodig kan hebben. Simpel gezegd. Als het mis gaat gaat het mis, en kunnen ze voor mijn kind niets doen. Verlies ik opeens heel veel bloed, gaan ze er vanuit dat de ambulance me op tijd in het ziekenhuis heeft.

Ik was blij om naar huis te mogen, heerlijk terug naar mijn dochtertje. Die na een week overal heen logeren er helemaal aan was. Maar wist me geen raad voor de toekomst. Hoe moest ik voor mijn dochter zorgen? Hoe moest ik voor mijn ongeboren kind zorgen? Hoe lang zou het nog 'goed' blijven gaan?

Ik was gewoon ontzettend bang, en toch ging ik. Want ik moest wel.