Medisch, maar waarom eigenlijk?

Al snel werd in mijn zwangerschap duidelijk dat ik medisch zou worden. Waarom? Ik had een te hoge bloeddruk als ik bij de verloskundige kwam. Thuis was er niks aan de hand, ik had een bloeddruk meter liggen en als ik thuis checkte was het 125/84 of soms zelfs lager. Bij de verloskundige was hij soms 150/90.. hoe dan!? Ik heb mijn bloeddruk meter mee genomen om te kijken of die niet stuk was, maar nee, die werkte prima! 

Uiteindelijk werd ik dus doorgestuurd naar de gynocoloog. Ik vond het niet heel erg omdat ik het ergens ook wel een fijn idee vond om goed in de gaten gehouden te worden, maar na een aantal weken werd ik het wel zat om wekelijks in het ziekenhuis te zitten en te horen dat alles goed was, behalve m’n bloeddruk. 

Tuurlijk werd ik gewezen op zwangerschapsvergiftiginf en hield mezelf goed in de gaten. Elke week werd er weer gevraagd of ik klachten had die daar bij passen, en elke keer was m’n antwoord ‘nee.’ 

In week 33 van mijn zwangerschap zat ik weer voor de wekelijkse controle in her ziekenhuis en op de echo was te zien dat de baby minder hard groeide, ze hadden alles doorgemeten en het zag er allemaal goed uit. Behalve de groei. Week 33 zou mijn laatste wekelijkse check up zijn voor mijn bevalling, maar helaas, na de goeie achterstand moest ik elke week komen tot aan de bevalling. 

Door mijn hoge bloeddruk zou ik ingeleid worden met 38 weken, dus ik was erg aan het aftellen. Ik was er klaar mee om me continu druk te maken voor de bezoekjes, druk te maken over zwangerschapsvergiftiging en of m’n kindje wel goed groeide. De weken erop volgde hij ook gewoon weer prima zijn eigen lijntje. 

Met 37 weken en 3 dagen kwam in dan echt voor mijn laatste check-up! Ze wilde kijken of ik al ontsluiting had omdat ze wilde weten of ze een ballonnetje moesten plaatsen ivm de inleiding die 4 dagen later zou zijn, en nog een echo en algehele check-up. Alles werd weer goedgekeurd en ik had al 3 cm ontsluiting.. ‘oké…’ zei de gynocoloog. ‘Ik denk dat je de inleiding niet gaat halen, heb je niks gevoeld afgelopen dagen? als je echt kramp krijgt wat constant is moet je bellen hoor! Ik gok dat je pijngrens wat hoger is..’ 

Met deze woorden mochten we het ziekenhuis verlaten. Op weg naar de auto verloor ik mijn slijmprop. Snel weer terug naar binnen naar de wc’s en daarna naar huis. Hond naar m’n ouders gebracht, en snel nog even stofzuigen en dweilen terwijl m’n krampen steeds vaker kwamen. Ondertussen vroeg ik me af waarvoor dit allemaal nodig is geweest, weken en zelfs maanden ben ik bang gemaakt voor de mogelijke risico’s, niemand nam mijn bloeddruk thuis meten, naar mijn idee serieus. Mijn lichaam heeft dit zelf gekund en ik ben weken bang geweest, voor niks. Het voelde oneerlijk op dat moment, maar toen daarna  was ik me al snel aan het focussen, de bevalling zou niet lang meer op zich laten wachten…