Kwalenkwartet #4

19:00 lopen we dus het ziekenhuis in met de gedachten dat we niet veel later ook weer naar buiten zouden lopen. De hond heb ik snel snel een aai over z’n bol gegeven en “tot zo!” tegen gezegd. Eenmaal in het ziekenhuis mag ik doorlopen en word ik weer aan de ctg geïnstalleerd. De eiwitten duiden op zwangerschapsvergiftiging / pre-eclampsie iets wat ik gelukkig niet had gegoogled. Ik had geen idee in welke mate en om eerlijk te zijn tot op de dag van vandaag weet ik niet wat mijn waardes waren op dat moment. Mijn bloeddruk kan ik me niet herinneren, maar ik had vooral echt nérgens last van. Geen duizeligheid, geen hoofdpijn, geen sterretjes zien, niets van dat alles. 

De verpleegkundige geeft aan dat de kans aanwezig is dat ik een nachtje moet blijven, misschien 2. Ik mocht het ziekenhuis niet meer uit, dus mijn man hop de auto in en wat spulletjes gehaald voor de nacht.  Die ene nacht werden er uiteraard 2, en 3, 4.. 5.. 

Elke ochtend werd de ctg aangesloten en elke ochtend was het een strijd om beide baby’s goed gemonitord te krijgen: één van de twee was nogal beweeglijk waardoor de ctg moeite had haar vast te leggen. Elke dag werd de situatie ook zwaarder: ik had immers écht nergens last van, maar begon wel vocht vast te houden in mijn voeten, enkels en benen en krijg ik jeuk. Ellendig veel jeuk met name op mijn buik. Ik mocht niet naar buiten zonder begeleiding en zonder rolstoel, ookal was het prachtig week ondanks dat het maart was. 

De waardes werden alsmaar slechter en medicatie werd gewijzigd en verhoogd. Zelfs meerdere keren in 2 dagen, maar de bloeddruk bleef maar stijgen. Telkens als ik een klein beetje hoop had op vooruitgang werd dit direct weer de kop in gedrukt op het moment dat de bloeddrukmeter er aan kwam: wéér niet naar buiten. De paar keer dat ik (dus onder begeleiding van mijn man en in de rolstoel) buiten was namen we het er wel van: softijsjes en vlaai waren niet aan te slepen. Mocht ik dan toch zwangerschapsdiabetes hebben ontwikkeld (wat niet meer is getest door de termijn) had ik daar precies geen boodschap meer aan.

Tijdens de intake door de anesthesist hoorde ze een ruis op het hart. Misschien niks bijzonders, misschien wel. In elk geval voldoende reden om ook de cardiologie in te schakelen, om te voorkomen dat verkeerd gehandeld wordt tijdens de operatie. Na een echo en hartfilmpje bleek dit gelukkig een storm in een glas water.

De keizersnede stond gepland op 12 april, maar op dinsdag 29-3 is besloten dat de keizersnede naar voor werd gehaald naar 31 maart tussen 12:00 en 14:00. Vanaf 34 weken mocht ik in “mijn” streekziekenhuis bevallen en dit zou 34+2 zijn. Niet leuk, maar wel eindelijk een streefdatum en uitzicht aan het einde van de tunnel. Rond het middaguur zouden alle benodigde (extra) artsen aanwezig zijn en ligt er een zakje bloed klaar voor baby 2 mocht het nodig zijn gezien de bloedvaten die door haar vliezen lopen (velamenteuze navelstrenginsertie). 

In de middag van 30 maart ben ik naar een grotere kamer verhuisd, een normale verloskamer. Na lang wikken en wegen besluiten we dat mijn man ook blijft slapen die laatste nacht, zodat we in de ochtend nog wat foto’s kunnen maken en samen de laatste uren voordat we ouders worden kunnen afsluiten. 

Tot 03:59 midden in de nacht en ik ineens heel veel nattigheid voel. 

To be continued…