2 jaar geleden
Kwalenkwartet #3
Ontstaat de roze wolk?
Na de 20 weken echo en de bevestiging dat de juiste baby onderop lag begon ik me steeds beter in mijn zwangere lijf te voelen. Niet dat dat heel lang duurde, want lange afstanden wandelen met de hond kon niet meer aangezien mijn stuitje pijn begon te doen. Jammer, maar helaas! Gelukkig bood de combinatie yoga, fysiotherapie en een stuitkussen wat verlichting en kon ik zowaar 2 uur zitten tijdens de geweldig lieve babyshower die mijn moeder met vriendinnen georganiseerd had.
Aangezien er een tweeling in aantocht was moest ik met uiterlijk 24 weken 50% gaan werken van mijn werkgever. Fijn, want ik had dat echt nodig om rust te nemen wat ik tot die tijd weinig had gedaan (en ook niet nodig vond). Met 30 weken stond het volledige verlof op de planning: per 1 maart ging deze in. Ik had helemaal bedacht dat ik alle laatste puntjes op de i ging zetten. De laatste kleertjes wassen en strijken, de (extra grote!) commode inrichten, de bedjes opmaken, Netflixen, het zwangerschapsboek eens netjes aanvullen, echo’s sorteren en in envelopjes stoppen, de foto’s van de zwangerschapshoot uitzoeken, het babykaartje ontwerpen, adresstickers printen, enveloppen alvast klaarleggen en last but not least: een 3D beeldje laten maken van mijn zwangere buik.
Één week in mijn verlof werd ik ‘s ochtends wakker met rugkramp: niet goed. Mijn man verplichtte mij het ziekenhuis te bellen en zij wilden mij direct zien. Op de ctg was gelukkig weinig spannends te zien, de meisjes bewogen lekker en de harde buiken zwakten af. Wél had ik koorts, en moest ik thuis dus een coronatest doen. had de verloskundige twijfels over welke baby nou het laagste lag. Later die week, op donderdag, stond een reguliere controle gepland en dan zou de gynaecoloog nog eens kijken. Echter: na al die tijd zo voorzichtig te zijn geweest had ik in de middag een positieve coronatest in handen. De controle werd verzet naar na het weekend: mits mijn klachten weg waren. Corona bleef mild met twee dagen koorts en wat verkoudheidsklachten, en op maandag mocht ik naar het ziekenhuis voor de controle. Hoewel de gynaecoloog geen vaten zag, wilde ze toch graag dat er een second opinion kwam door het academische ziekenhuis. Op woensdag kon ik daar al terecht. Tevens werd er bloed geprikt en urine getest, omdat ik last kreeg van jeuk. De comfort die ik tijdelijk had in mijn eigen lijf werd langzaam minder hierdoor.
Op woensdag gingen we dus opnieuw naar Nijmegen en gelukkig bevestigden de echoscopiste én de gynaecoloog daar allebei dat niets was veranderd. Een opluchting die we met een lunch buiten de deur vierden. De opluchting was echter van hele korte duur: tijdens die lunch belde het ziekenhuis waar ik normaalgesproken onder controle stond. Er waren eiwitten in mijn urine gevonden, naast het gegeven dat een cholestase was vastgesteld. Of ik die avond om 19:00 langs wilde komen voor een extra ctg: prima.
Gedurende de dag werd ik alsmaar zenuwachtiger, want waarom laten ze je om 19:00 nog langskomen als er niets serieus aan de hand zou zijn?
Wordt vervolgd…
