Je "wieg" staat klaar, maar deze blijft leeg....

Ergens het idee hebben dat je misschien wel helemaal geen ouders gaat worden, dat niemand mij mama zal noemen. Niemand om te voelen groeien in mijn buik, niemand om aan te ruiken, knuffelen of om verhalen tegen te vertellen. Maar vooral niet mee te maken dat hij of zijn onvoorwaardelijk liefde voor ons heeft, niemand om mee te nemen aan zijn/haar hand. Normen en waarden aan te leren, kleertjes voor te kopen , geen slapeloze nachten. Die nachten die ik het liefst nu al zou willen hebben, of die zoveelste doorgelekte luier voor te verschonen. Hem of haar leren lopen, praten of het boos worden omdat iets niet mag van papa en mama. Iemand te zien groeien als een prachtig individu…

Momenteel ben ik radeloos, niet radeloos omdat de iui weer niet gelukt is maar omdat het ziekenhuis ook niet snapt dat ik nog niet zwanger ben. Radeloos dat zelf zij niet weten waarom MIJN lichaam niet werkt zoals hij zou moeten werken. Ik zit nu al op iui 11 en oke 1x daarvan was ik zwanger maar mijn lichaam kon dat niet langer bij zich houden. En ik denk dat er nog steeds mensen zullen zeggen dat ik er niet mee bezig moet zijn, ja dat is best lastig als je iedere maand naar het ziekenhuis moet. Ik had gewild dat ik niet iedere maand naar het ziekenhuis hoefde en ik tegen mijn man kon zeggen , laten we gewoon genieten van elkaar en onze intieme momenten(ja seks dat bedoel ik). Maar ja dat kan niet want we lopen in het ziekenhuis omdat wij een ”’gezond” kind op de wereld willen zetten.

 Maar ik denk al zouden we het via de ”natuurlijke” weg doen , ik zou dan nog niet zwanger raken want het lukt nu ook niet. Er gaat gewoon iets niet goed lijkt wel, maar ja ik ben geen dokter en tja de dokters hier willen ook niet verder kijken.  

En tuurlijk we kunnen weer even ”rust” nemen, maar hoe doe je dat. Niet meer de afspraken in het ziekenhuis inplannen , even geen iui meer. Maar ik denk dat dat juist nog meer onrust geeft dan rust, iedere maand is weer een maand ”we gaan er weer voor, misschien dat het nu wel lukt”. Ieder maand heb je toch even die hoop dat het gaat lukken. Voor we aan dit traject begonnen hadden we al 2 jaar rust, en de afgelopen periode hebben we 3 maanden rust gehad. En dat gaf mezelf zeker geen rust, gaf het me maar die rust. En de laatste periode tijdens mijn iui ben ik er al zo min mogelijk mee bezig, ik probeer mijn dag niet hierdoor te laten leiden . 

Ook zijn al onze vergoede pogingen op , die zijn al op gegaan bij ons andere traject. Het traject waar we nu in zitten betalen we zelf, maar het bedrag is nog te over zien. Ik kreeg ook veel tips van lieve volgers om eens te gaan kijken in het buitenland. Alleen helaas groeit er nog geen boompje bij ons op het balkon, dus zal dit door de kosten niet mogelijk zijn.. De kosten voor een fertiliteitstraject liggen zo hoog… 

Ik schrijf veel over hoop en dat ik er op vertrouw dat het goed komt … 

Maar nu ben ik radeloos, want tja misschien word ik geen moeder. Misschien moet ik mijzelf daarbij neerleggen en is dit ons leven zoals hij nu is. Gaan we met z’n tweeën verder….