Jay-D

10-01-2020 de dag dat we er achter kwamen dat ik zwanger was, wat niet mogelijk was na onderzoeken bij de gyn in het ziekenhuis, in het begin was ik bang, ik was niet klaar voor nog een kindje, maar een keuze maken? Nee dat kon ik niet, dus ging ik met volle moet ervoor,..

ondanks veel ziek zijn en veel spugen en mijn diabetes op de rit te hebben kon ik niet met doen dan wat ik al deed,

14 weken echo, toen kwamen we erachter dat wij een mooi jongentje kregen, wat waren we trots, mijn vriend zijn eerste zoon, jaxx die een grote broer werd en zo trots was.

Toen volgde de 20 weken echo,

Met een hele grote stilte, ons kindje bleek ziek te zijn, hart probleem, een gaatje in zijn hart. we werden gelijk door gestuurd naar wkz.

Daar gingen alle toeters en bellen af, bij het gaatje in zijn hart bleek ook hij een vernauwde aortaboog te hebben en was zijn hartklep niet 100.% wat hebben we gehuild,

Dan de stappen die je te horen kreeg:

1, we doen ons kindje geen verdriet aan en zouden de zwangerschap moeten beëindigen omdat de overlevings kans te klein zou zijn,

2. We wachten de zwangerschap af en na de geboorte werd hij met spoed geopereerd.

Het enige wat we konden doen, was aankijken en voelen wat ons verdriet deed, uren en dagen hebben we in een dubbele strijd gezeten maar uiteindelijk kozen we ervoor om te kijken hoe sterk ons mannetje was en gaven wij niet op,

28 weken, mama werd heel ziek met haar diabetes, daarbij ging mijn lichaam in gevecht om de bevalling te starten, en hebben we lang in het ziekenhuis gelegen, op de ic beland met alle toeters en bellen, maar gelukkig bewees ook hier dat ons mannetje heel sterk was en binnen bij mama warm bleef zitten, papa week niet van mama's zeide af en hielp waar hij kon.

34 weken mama kreeg weer weeën en dit keer wat heftiger, gelijk naar het wkz en daar opgenomen met 36 weken werd ons mannetje gehaald met een keizersnede,

Toen hij ter wereld kwam was het stil, ik begon te huilen en was bang, 1 minuut daarna liet ons ventje horen dat hij er was en wat was ik opgelucht!

Jay-D werd gelijk weggehaald bij ons en kreeg een infuus met allerlei toeters en bellen en kwam op de hartafdeling te liggen.

Ook toen werd er gezegd hij is nog te zwak voor een operatie en moest aankomen, door de donatie van moedermelk door mijn zus had hij zijn belangrijkste voedingstoffen binnen, naar een paar dagen kon ik zelf mijn moedermelk aan hem geven,

Toen ging hij iets achteruit en kwam onder een lamp te liggen met een brilletje op, voor een paar dagen,

Hij ging voorruit! Dus de lamp mocht weg en eindelijk mocht hij kleertjes aan, en moest hij opnieuw een hart echo, en wat bleek?! Ons mannetje deed alles zelf zo ontzettend goed dat wij naar huis mochten en hij nog geen operatie nodig had! Wat waren we trots! De operatie zal hij ooit nodig hebben zodra hij aangeeft dat hij het niet zelf meer kan!

Eenmaal thuis was mama ontzettend bang, want een halve zwangerschap werden er enge dingen gezegd en ineens ben je thuis zonder operatie en medicijnen, elk dingentje wat jij deed hield ik in de gaten want wat wad ik bang dat jij het niet zou redden, maar wat bewijs jij de wereld het tegen over gestelde en wat ben ik als mama trots!

Nu word je alweer bijna 2 jaar!