Is het nou wel of niet zo

Een maand geleden verafschuwde ik mijn eigen lichaam nog. De ongesteldheid die bij mij insloeg als een bom heeft mij ook even met beide benen op de grond gezet. 

De droom om voor de ‘tweede’ keer moeder te worden heb ik even laten varen. Ik heb mijn gefocust op mijn eigen fotografie bedrijf, mijn website gemaakt en online gegooid en de flyers laten bedrukken. Ondertussen nog therapie blijven volgen, mijn dochter die 4 is geworden en is gestart op de basisschool, haar afscheid gehad op de psz en weer begonnen met lessen voor het aankomende rij examen voor me rijbewijs. Al met al mij dus niet meer gefocust op het ‘zwanger’ worden en de medische molen die er bij kwam kijken. 

Sinds een week heb ik weer pijnlijke borsten en is mijn reuk ontzettend sterk. Door dat ik niet zo huiverig ben op zwangerschaps testen heb ik er toch maar 1 gedaan. En zoals gewoonlijk was die negatief, dus heb ik het maar gelaten voor wat het is. Mijn verstand bleef maar zeggen dat er toch iets was, ook al gaf de test anders aan.

Paar dagen verse kriebelde het toch om weer een test te doen, en nu moet ik eerlijk bekennen dat ik die savonds voor het slapen heb gedaan. En toch op de een of andere magische wijze zag IK een heeeeeeeeeel licht streepje. Maar omdat het zo licht was en ik het gevoel had dat mijn eigen ogen me voor de gek hielden riep ik mijn partner. Hij zag dat streepje om de plus te maken dus niet.. 

Savonds kwam ik slecht in slaap en op de een of andere manier voelde mij dochter dat en heeft de halve nacht lopen spoken. Ik wou gewoon zo graag dat het sochtends was dat de tijd voorbij kroop.

Eenmaal sochtends het eerste wat ik deed was mijn tweede test pakken en met een half slaperig hoofd erover heen plassen. Een minuut leek wel een uur te duren en daar was die. Een hele lichte plus maar hij was er! Ik zag het gewoon. Ik riep gelijk mijn partner en het enige wat die zei was dat die het amper zag en dus niet wist hoe en wat. 

Mijn partner is door alle ellende en stormen die door onze leven raasde nogal op ze hoeden en sceptische. Hij gelooft het pas als de dokter en het ziekenhuis het hebben bevestig en dat alles ook goed is en het kindje leeft na 13/20 weken. 

Nou moet ik eerlijk zeggen dat mijn angst dat ‘als’ ik zwanger ben het fout gaat ontzettend groot is, dat dat eigenlijk de overhand heeft. Maar goed ik dwaal af. 

Heel de dag zat het me al niet lekker, ik zei toch echt dat ik een pluisje zag en heb het uit eindelijk door gestuurd naar een kennis met de vraag wat zei er van vond. Ze vond het ook een ja maar omdat het zo licht was raadde ze wel aan om naar de dokter te gaan en via hun een test te doen. Maar zo ongeduldig als ik ben kon ik dat niet en heb ik me zin door gedramd en vanmiddag de goedkope Kruidvat testen gehaald. Je raad het al, eenmaal thuis gekomen natuurlijk gelijk een plasje eruit geperst, test open gemaakt, druppeltjes erop en de timer op 5 minuten gezet. Dat waren de langste 5 minuten van me hele dag.. ik heb de seconden zitten af tellen. 

En daar ging de timer dan eindelijk af, ik storm de keuken binnen, want ik had hem op het aanrecht gelegd, en daar stond het dan.. de uitslag.. de uitslag waar we al ander half jaar op hoopte, waar voor we eigenlijk een hormonen traject in moesten via het ziekenhuis.

IK BEN ZWANGER ❤️❤️

Hoewel het nog heel pril zoals te zien is aan het streepje ben ik toch zooooo blij. Morgen gelijk het ziekenhuis bellen voor een afspraak bij de gyenacoloog en dan hopen dat we een mooi vruchtje zien, met hopelijk een kloppend hartje en hopelijk de weken hoe ver ik ben. 

Maar ik ben zo gelukkig, zo blij, en zo trots op mezelf dat ik het toch maar geflikt heb. 

Ondanks dat ik dit typ, ben ik zo bang dat het weer fout gaat en een miskraam krijg, maar ik ga er alles aan doen dat mijn lichaam mee werkt en ik dit kindje kan voldragen en over 9 maanden een prachtig kindje in mijn armen heb. 

Maar voor nu zetten we eerst de eerste stapjes, wachten we op de echo van het ziekenhuis en hopelijk draag ik de eerste 13 weken zonder een ellendige wending.