Is het begonnen?

Woensdag 10 augustus 2022: 

Ik lig nu sinds zondagnamiddag in het ziekenhuis in Eeklo. Na het krijgen van weeën op 26 weken, zijn ze opnieuw begonnen op 33 weken. Ik krijg vandaag mijn laatste zakje weeenremmers. 

Om 7u30 halen ze mij uit bed om een echo te krijgen bij mijn fantastische gynaecoloog. Wauw ik heb echt bewondering voor haar! Nog voor haar werkuren komt ze speciaal een echo doen van mijn twee kleintjes. Alles is oke gelukkig! Ze wegen nu 1800 gram en 1500 gram. Klein maar sterk! Ik mag terug naar mijn kamer. 

8u30: Ik krijg mijn ontbijt en begin hier en daar een kramp te voelen. De weeënremmers zijn nog niet gestopt, dus ik denk er niet verder over na. 

10u00: De medicatie is op en nu is het wachten. Ondertussen worden de krampen wel heviger. Ik laat dit weten aan de vroedvrouwen, die ook fantastisch werk leveren daar in Eeklo. Ze besluiten een monitor te doen. Ondertussen ben ik goed aan het afzien. De monitor toont regelmatige contracties. De komende uren worden ze erger en erger. De gynaecoloog is opgebeld. 

13u00: Nog geen ontsluiting, maar wel een korte baarmoederhals van 15mm. Ik heb ondertussen heel veel pijn en toen kwam het slechte nieuws... Ik kan niet in Eeklo blijven, want er is geen plaats op de neonatologie. Weken heb ik afgeteld naar 32 weken zwangerschap en toen het eindelijk zover was, heb ik een klein feestje gehouden in mijn hoofd. Ik wil echt bevallen in mijn vertrouwde ziekenhuis, bij al die fantastische mensen daar. 

Omdat de kindjes nog klein zijn, zullen ze mij naar Brugge brengen. Even een klap tegen mijn hoofd. Dit wil ik niet! 

14u00: Met de ambulance naar Brugge. Ik heb nog steeds veel pijn en heb zin om in tranen uit te barsten. Eenmaal aangekomen ga ik naar een kamer, waar 2 vroedvrouwen en een assistent gynaecoloog zijn. Ik verwacht elk moment te bevallen via een keizersnede, want ik heb echt pijn. Ze beginnen allerlei testen en onderzoeken te doen, die ik er even niet bij wil op dat moment. Bloedprikken, infuus veranderen, weenremming aansluiten, wissers nemen... Ook een nieuwe echo, waarop te zien is dat mijn baarmoederhals ondanks de weeën niet korter is geworden. Goed voor de twee kleintjes, maar op dat moment voelt het als afzien voor niets. Gelukkig is mijn mama bij mij! 

De gynaecoloog in Brugge wil niet ingrijpen en wil de kindjes zo lang mogelijk in mijn buik houden en dat snap ik, maar ik ben zo op! Ik barst in tranen uit en wil echt weg! Ik krijg te veel onvolledige informatie en weet niet wat het plan nu is. De gynaecoloog heb ik nog niet gezien en alles gebeurt via de assistent. Ik ben dus niet naar hier gekomen om te bevallen... 

17u00: Ik ga naar een kamer waar ik kan rusten, maar het lukt mij niet. Ik ben nog altijd erg overstuur en de tranen blijven komen. Ik krijg een warmtedoekje voor mijn rug, maar het helpt niet. Na enkele minuten stopt de pijn plots en kan ik even ademhalen. Ik zou nog een zware pijnstiller krijgen, maar die wil ik niet meer. Hoe minder medicatie voor mijn kleintjes hoe beter. Ondertussen ben ik echt kwaad geworden... 

Ik druk op de bel en de vroedvrouw komt luisteren. Ik wil echt terug naar Eeklo! Ik wil en zal hier niet blijven. Ik wil terug naar al die lieve mensen die ik al zo goed ken in mijn ziekenhuis en daar verder rusten. Ik ben super eenzaam hier! Ze gaat het bespreken. Mijn lieve mama stuur ik rond 21 uur naar huis, want ook zij is volledig op. Wat een topmadam! 

22u30: Niemand meer gezien... Geen vroedvrouw en geen assistent of gynaecoloog. Ik lig in mijn kamer te liggen. Het voelt alsof ze mij opgesloten hebben en ik hier niet meer weg kan komen. Ik bel om mijn slaapkledij aan te doen en daarbij helpen ze even. Opnieuw deur dicht en niets meer... 

De nacht: Ik kan niet slapen, heb super veel hoofdpijn en mijn ogen zitten volledig dicht van het wenen. Ik slaap misschien 2 uurtjes die nacht en kan alleen denken aan mijn twee kleintjes en wat er plots gebeurt....