In 12 maanden, op, af, op zwanger

Het was 8 december 2019, de dag waarop wij onze positieve zwangerschapstest in onze handen hadden. Wat waren wij gelukkig en wat mochten we van geluk spreken dat het ook nog eens snel was gegaan.

We gingen vol moed de zwangerschap in, het ging eigenlijk super goed, het was een "makkelijke" zwangerschap. Ik was niet misselijk, maar maakte wel veel speeksel aan waardoor ik de speeksel soms uit moest spugen en was snel moe. Over het algemeen mochten we echt niet klagen.

We waren echt in de zevende hemel. 2020 zou ons jaar worden, een kleintje en ook nog eens trouwe! We konden ons geluk niet op!!

Tot 9 maart 2020, de dag van de 20 weken echo. Ik had er enorm veel zin in om ons kleintje weer te zien, de laatste keer was namelijk met de termijnecho en gehoord was met 15+5 weken.

We gingen vol goede moed erheen en ik mocht snel gaan liggen. De verloskundige zet het echo apparaat op mijn buik, op een of andere manier scande ik al heel snel naar het "knipperlichtje" die ik niet zag, maarja ik was geen professional. Tot de mevrouw zei: " Hier is het hoofdje, maar zie geen hartje meer kloppen, sorry!". Ik weet nog dat ik dacht: " Rustig blijven, mensen maken fouten, rustig blijven." Maar mijn moederhart wist het al, het zat fout, goed fout!

Dan kom je ineens in een molen terecht waar je hoofd totaal niet naar staat, woorden als: crematie/begrafenis, bevalling opwekken etc werden gebruiken.

Op 11 maart werd ik opgenomen om de bevalling op te wekken met vaginale pilletjes en uiteindelijk was Faith er op 12 maart 2020 om 17.11.We hadden de dagen voor de geboorte al veel kunnen regelen, corona stond al wel aan de deur te kloppen maar de crisis was er nog net niet. Dus wij konden onze condoleance doen zoals wij wilden.

We hebben Faith 3,5 dag thuis gehad en op 16 maart 2020 gecremeerd. Toen we thuis kwamen, was de eerste persconferentie dat wij in lockdown gingen. Waardoor onze bruiloft van 10 april werd geannuleerd. Daar ging "ons" jaar. Geen baby, geen bruiloft..

Voor de geboorte van Faith wisten we al dat we snel weer verder wilde met onze kinderwens. Dat maakte wij ook overal duidelijk. Waardoor de verloskundige na 2 weken belde en ons op het hart drukte dat ik gewoon al zo snel zwanger zou kunnen worden. En misschien beter was om te wachten tot de eerste ongesteldheid. Dat deden we, ik was 4 dagen "overtijd" en 1,5 week later hadden we de uitslagen van de biopt. Waar we te horen kregen dat het echt domme pech was en we ons geen zorgen hoefde te maken voor een volgende zwangerschap. We kregen groen licht om weer te proberen!!

Alleen deze keer zouden we de natuur laten beslissen, we wilde er niet te veel druk achterzetten om teleurstelling te voorkomen. Na de derde ongesteldheid begon het toch echt super erg te kriebelen. We besloten om er toch iets meer rekening mee te gaan houden. En daar stond ik dan 10 juli 2020, midden in de nacht een test te doen, omdat mijn man altijd vroeg opstaat. En het was een positieve test! Wat een geluk maar toen het begon te dagen kwam de angst...

Later begon het door te dringen dat het niet alleen mentaal zwaar is, maar mijn lichaam ook flinke klappen te voortduren heeft gehad. Eerst 19 weken zwanger zijn, daarna 17 weken niet zwanger en nu alweer inmiddels 14 weken zwanger. En wat ben ik trots op mijn eigen lichaam, ondanks dat ik Faith verloren ben weet ik dat mijn lichaam er alles aan gedaan heeft om haar bij mij te houden. Mijn lichaam heeft zich na de bevalling, bizar snel hersteld en nu doet het weer een zwangerschap over alsof het niks is.

Mijn lichaam is alleen wel duidelijker geworden met aangeven wanneer ik rust moet pakken. En dat doe ik met alle liefde!

Focus is nu om deze zwangerschap goed door te komen en te genieten ook al is dat mentaal af en toe een uitdaging.