Ik zal toch niet? Nee dat kan niet..

We hadden een heerlijke vakantie gehad op Ibiza. Alles was goed gegaan en eindelijk ervaarde we wat rust in ons gezin. Bij thuiskomst deed S allemaal nieuwe dingen, ze kon opeens zelfstandig gaan zitten en ging als een speer op haar knietjes door de woonkamer. Tot onze grote verbazing, stond ze de volgende ochtend ook nog eens rechtop in haar bed te gieren van het lachen.

Ondanks dat we ons nooit echt zorgen maakte om S haar ontwikkeling, waren we nu wel echt onder de indruk. Ze leek door al het ziek zijn en de ziekenhuis opnames de afgelopen maanden een beetje stil te staan, maar nu haalde ze alles dubbel en dwars in. Zo zie je maar weer, elk kind doet alles op eigen tempo.

Op vakantie zaten we al grapjes te maken over een broertje of zusje voor S. Nu het goed ging met S durfde we er ook al een beetje over na te denken. Eén paar dagen na thuis komst werd ik opeens overspoelen door een vreemd gevoel. Ik was intens moe en sliep veel, ook had ik heftige dromen als anders. Het dacht me terug na de tijd dat ik erachter kwam dag ik van S in verwachting was. Even schoot er door me heen “ik zal toch niet echt zwanger zijn”. De hele dag bleef dit door me hoofd spoken. De kans is zo een natuurlijke zwangerschap was zo klein, zwanger worden was voor ons zo niet van zelf sprekend.

In de vakantie maakte we er nog grapjes over, maar nu kwam het idee wel heel dichtbij. Ik moest het weten en kocht een zwangerschapstest. Ik deed de test en BAM, binnen no time stond daar "zwanger". Ik raakte compleet in paniek. Hoe kan dit? Nou ja, eigenlijk weet ik het wel, maar wow. Ik werd overspoeld door emoties. Ik voelde blijdschap; dit kindje was meer dan welkom. Al snel voelde ik angst en raakte in paniek. Het leek even alsof ik geen adem kon halen. S is pas 1 jaar geworden en eindelijk zitten we in rustig vaarwater. Wat zal deze zwangerschap ons brengen? Er spookten zoveel vragen door mijn hoofd.

Ik belde het ziekenhuis ipv de verloskundige om een echo in te plannen, dit ivm de vroeggeboorte van S. Het zal namelijk gelijk een medische zwangerschap worden die continue gemonitord zou worden. We wisten door mijn cyclus niet zo goed hoever ik zou zijn, qua berekening kwamen we uit rond de 7 weken en 6 dagen. De dagen voor de echo werd ik overspoeld door pure angst, wat als het weer niet goed zou zitten? Een paar dagen voor de geplande echo kreeg ik in de nacht links in me zij hele nare steken. De steken werden steeds erger en ondraaglijker. Ik maakte zorgen wat is dit? Ik belde die ochtend meteen het ziekenhuis. Waar ik een super lieve vrouw aan de telefoon had. Ze hoorde mijn verhaal aan en wilde dat we toch even langs kwamen. Dit was even slikken.. We pakte onze spullen en gingen naar het ziekenhuis..

Weten hoe het verder gaat? Blijf ons volgen 🤍