Ik was zo bang dat de trombose los zou schieten..

In mijn vorige blog konden jullie lezen dat ik door bloedverlies een vroege inwendige echo heb gehad. Gelukkig zagen we een kloppend hartje in wording.
Ik heb een hartafwijking en gebruik antistolling.
Eerder heb ik een missed abortion gehad en op de uitgerekende datum daarvan had ik controle bij de cardioloog en de 13-wekenecho.

Naar de 13-wekenecho keken we enorm uit en was ook wat spannend. Ons kindje weer zien en of ons kindje wellicht ook een hartafwijking zou hebben.

Mijn hartafwijking is niet erfelijk, maar er is een heel iets verhoogde kans dat een kindje ook een hartafwijking heeft (ongeveer 5%).

Tot de 13-wekenecho kwamen we die dag niet.
Ik had eerst een afspraak bij de cardioloog. Ik voelde me goed en maakte me geen zorgen.

Maar er waren wel redenen tot zorg, grote zorgen.

De cardioloog wond er geen doekjes om; Hij was een bed voor me aan het regelen.

Huh, wat? Ik zou de 13-wekenecho hebben, ik had geen tas met spullen mee, hoe dan?

De grond zakte onder mijn voeten vandaan. Er was een groot vermoeden van een trombose op mijn mechanische hartklep. De bloedstroom door de aorta was veel te hoog en moest acuut verder onderzocht worden. Ik mocht niet meer naar huis en niet meer bij zorgpersoneel vandaan.

Hoe ik met toen voelde is moeilijk te beschrijven. Ik ben gaan huilen. We moesten op de gang even wachten en ik ben een vriendin gaan bellen. We zijn onze moeders gaan bellen. Ik was bang, zo bang.
Ik was bang dat de trombose los zou schieten. Dat ik niet meer bij zorgpersoneel vandaan mocht, maakte me niet geruster. Steeds scande ik mijn lichaam op wat ik voelde. Werd ik slap? Ging ik tegen de vlakte? Voelde ik me anders?
En het weekend ervoor dan? Ik ben zo druk geweest op de LEGO beurs, alles gegeven, eindelijk genieten. En nu hoorde ik dat ik toen gespeeld had met mijn leven.

Ergens had ik nog hoop dat de artsen het mis zagen, we waren vast weer dezelfde avond thuis. Ik voelde me goed, hoe kan het dan zo mis zijn?

Een andere cardioloog deed nog een tweede echo en zei ons plaats te nemen in de wachtruimte van de echo polikliniek. Een troosteloze ruimte zonder tafel, raam en afleiding. Aangezien we zo'n 4 uur zouden moeten wachten, vroeg ik of er echt geen andere plek was. Het idee kwam om me in de huiskamer van de verpleegafdeling te laten wachten. Nog steeds geen plek waar ik wilde zijn (ik wilde naar de 13-wekenecho, maar dat ging echt niet door die dag), maar een stuk beter dan de wachtruimte.

Jelle haalde wat LEGO setjes uit de auto om te gaan bouwen, onze gedachten verzetten. Ondertussen maakte ik ook een lijst van spullen die gehaald moesten worden als ik zou moeten overnachten. Want een man en inpakken........
Sneller dan verwacht kwamen de artsen weer terug. Uit voorzorg gingen ze me opnemen. Ik mocht naar een eenpersoonskamer toe. Daar werd ook bloed afgenomen. De echo gaf niet heel duidelijk weer of er nou wel of geen trombose zat. In het bloed is het ook af te lezen aan een bepaalde waarde.
Ook werd er een röntgenfilm ingepland. Ook weer spannend aangezien ik zwanger was en straling dan wordt afgeraden. Ik had geen idee wat het was, moest ik onder narcose? Deed het pijn? Duurt het lang? En antwoorden kreeg ik ook niet. Weer meer onzekerheid.

Het was wachten, wachten en nog meer wachtend die dag en heel veel onzekerheid.
Eindelijk werd ik opgehaald voor de röntgenfilm.

Ik zag hier tegenop, maar mijn zorgen waren onterecht. Dokter Tommy zorgde goed voor me, hij legde precies uit wat ze gingen doen. Ik wist inmiddels dat ik niet onder narcose zou gaan.
Dr. Tommy was heel rustig en vriendelijk. Hij vertelde dat het kindje nu nog laag zat, hoe de straling werkt en hoe ze het kindje gingen beschermen (met de oude lood jas van ene Jeroen). Verder maken ze heel snel röntgenbeelden achter elkaar waardoor er een bewegend beeld ontstaat, de film.
Ik kon zelf meekijken en zag de klepbladen openen en sluiten. Allebei even snel (verwacht je niet bij een trombose), maar de ene kant ging minder ver open dan de andere. Dit zou kunnen bij een trombose, maar over het algemeen zou je dan ook vertraging verwachten (als een natte spons achter de deur). De verminderde opening past bij de leeftijd van de klep. Dr. Tommy was positief, wat mij weer wat hoop gaf.

Het avondeten werd rondgebracht en ik mocht een portie die over was, ik kreeg worteltjes. Normaal lust ik ze prima, maar niet in de zwangerschap. Ach, mijn trek was toch wel weg van de zenuwen.

Vlak na het avondeten kwam mijn cardioloog, de bloeduitslag was binnen en liet een trombose zien. Ik hield me sterk, ondanks dat ik hoop had door de twijfelachtige echo en de positief ingestelde Dr. Tommy.

Ik kreeg een infuus met antistollingsmiddel. De dosering was extra hoog in de hoop dat het stolsel daarmee zou oplossen.
Jelle ging naar huis om spullen voor mij op te halen, gelukkig had ik mijn lijstje klaar.

Pas toen Jelle 's avonds laat naar huis ging brak ik weer. Ik wilde dit niet, ik wilde geen infuus, ik wilde geen trombose, ik wilde niet achtergelaten worden in het ziekenhuis. Ik wilde gewoon onbezorgd zwanger zijn, thuis zijn, genieten, samen zijn.

Voor wie zich afvraagt wat er met de 13-weken is gebeurt, daarover in mijn volgende blog.