Ik heb het toch gezegd.

Ik weet nog precies waar ik stond toen ik het zei. “ik krijg later een tweeling!”. Het was op de basisschool waar ik vanaf groep 5 heb gezeten. Een poster met “geef het door, rechts gaat voor” (stom detail, maar zie het nog voor me) voor m’n neus en waarschijnlijk in gesprek met 1 van mijn vriendinnetjes. Ik moet een jaar of 9 geweest zijn. Als kind was ik er echt van overtuigd dat ik later een tweeling zou krijgen.

Dit gevoel is altijd wel een beetje blijven hangen. Al werd het later meer een “het zou me niets verbazen als ik later een tweeling krijg”.

Maar toen kregen we halverwege vorig jaar nieuws van de zus van mijn vriend. Ze was in verwachting. Van een tweeling! Zo mooi en bijzonder, want het zit niet in haar familie. En mijn gedachte over tweelingen bij mezelf sloeg om in een “aah, ik krijg geen tweeling. Ik word tweelingtante. Dan voelde ik dát dus altijd”.

Vlak na het nieuws van mijn schoonzus besloten wij te stoppen met anticonceptie en 5 maanden later was het zover. Een positieve zwangerschapstest! Vol liefde knuffelde ik mijn vriend. “we krijgen een baby!! Er groeit een baby in mijn buik!!”. En daarna met een knipoog erbij “Of misschien wel twee”. Mijn vriend grinnikt en zegt “tjah, dat zou wat zijn”.

Dan komt die irritant lange periode tussen de eerste positieve test en het moment dat je langs de verloskundige mag voor de eerste echo. Verschrikkelijk vond ik het. Het voelde echt als een halfjaar. Zoooo lang!

En in die periode denk ik minimaal 1 keer per dag “ik kan in theorie zwanger zijn van een tweeling”. Maar elke keer glimlach ik de gedachte weg. Want dat zou natuurlijk te bizar zijn. Toch noem ik het ook regelmatig tegen mijn vriend. Elke keer wanneer hij weer vol ongeloof zucht dat we een kindje krijgen zeg ik lachend “of 2”. Na 10 keer deze opmerking wordt hij gek van me en zegt “hou nou eens op over die tweelingen. We krijgen echt geen tweeling hoor!”. Ja ja, ik weet het ik weet het. Maar toch…

Dan is het eindelijk zover. De echo. Hoe gaat zoiets, eigenlijk? Ik vind het zó spannend om dit voor een eerste keer mee te mogen maken en heb er onwijs veel zin in. Mijn vriend mag ondanks de coronaregels gelukkig gewoon mee. Met een volle blaas (want dat is beter voor de echo) neem ik plaats aan het bureau van de verloskundige.

“Laten we meteen maar beginnen met de echo”, zegt de dame. "Ik zie dat je moet plassen."

De koude gel wordt op mijn buik gespoten en het echoapparaat wordt er op gezet. Een paar rondjes en daar komt dan heel duidelijk iets in beeld. Een zwarte holte met een pinda er in. En in die pinda een druk knipperend stipje. “Dit is jullie kindje. En het hartje klopt goed!”.

Ik heb me vooraf vaak voorgesteld hoe dit moment zou zijn. Zou ik in tranen uitbarsten? Zou mijn vriend in tranen uitbarsten? Nou, dat valt mee. We grijnzen gewoonweg breeduit en kijken afwisselen van het scherm naar elkaar. We zijn blij en enorm gelukkig. Terwijl de verloskundige nog wat dingen zegt, checkt ze of het kindje genoeg ruimte heeft en of ze afwijkingen ziet of dergelijke. Na een minuut of 3 met ‘onze pinda’ draai ik me naar mijn vriend en zeg “Haha, en het is er toch maar 1. Je had gelijk”.

Dan zegt de verloskundige “Nou.. wacht even. Ik ben nog niet uitgezocht”. Ik moet lachen, omdat ik denk dat ze een grapje maakt. Ze draait nog wat rondjes met het echoappaat in het niets en doordat ik lach, verliest ze steeds mijn baarmoeder uit beeld. Maar dan zie ik ineens een tweede holte naast de eerdere. Ik grap nog “Oh jee”, denkend dat het mijn blaas is. Maar dan zegt ze “En hier is baby 2. Met een kloppend hartje. Gefeliciteerd; jullie krijgen een tweeling!”.

Ik moet zo hard lachen dat het 5 minuten duurt voor de verloskundige weer fatsoenlijk met haar echo verder kan. Uiteindelijk mag ik gelukkig plassen en gaan we met een inwendige echo verder. Vol ongeloof blijven mijn vriend en ik elkaar aanstaren. Maar we zien het ook op het scherm. 2 zwarte holtes. 2 keer een ‘pinda’ en 2 keer een knipperlichthartje. Ongelooflijk.

Alles wat hierna wordt gezegd over di-di of mo-mo tweelingen gaat een beetje langs ons heen. Wel besef ik dat ik na deze afspraak niet meer bij de verloskundige loop, maar overgedragen word naar het ziekenhuis (hier baal ik enorm van.) en voor we het weten staan we weer buiten.

“hé lieverd”, zeg ik met een grote grijns. “ik heb het toch gezegd ;-)”. (een dag later zijn we oom en tante geworden van een prachtige jongen-meisje tweeling!)