I hope my 'one day' is someday soon.

Ik ben moe, uitgeput en verdrietig. Weer een maand verder en weer een teleurstelling. Elke keer weer word ik met mijn neus op de feiten gedrukt. Deze keer leefde het minder, denk ik toch. We zien wel wanneer het komt en ik probeerde het wat los te laten. Tot een week ervoor. Toen begon de stress. Ik had geen symptomen. En ik probeerde mezelf al sterk te maken en voor te bereiden op een teleurstelling. 5 dagen te vroeg begon ik bloed te verliezen. En in tegenstelling tot verwacht, gaf dit me hoop. Misschien is het weer innestelingsbloed. Maar meteen de dag nadien werd deze hoop weer ingedrukt.Ik vergeleek de 3 zwangerschappen met elkaar. Op zoek naar gelijkenissen. De eerste keer (met Aurelie) dacht ik dat ik zwanger was, want de symptomen voelden deze keer anders. Maar ik had een test nodig als bevestiging. Ik had een rommelende maag, voelde me wat moe. Later kwamen er gevoelige borsten en automisselijkheid. De tweede keer had ik geen vermoeden. Ik was ziek, ik dacht iets verkeerd gegeten, maar bleek uiteindelijk al 2 dagen overtijd. De laatste keer wist ik het al vroeg. Een week op voorhand. Ik was automisselijk en ik voelde het met elke vezel van mijn lijf. Een eerste test (3 dagen later) was negatief. Maar nog eens 3 dagen later, was het positief. De conclusie: elke zwangerschap is anders en ik kan mijn lichaam niet vertrouwen. En dat laatste doet pijn.En nu zie ik mijlpalen passeren. Dingen die ik dacht te bereiken, maar nu nog wat uitgesteld zullen worden. Als Aurelie naar school ging, zou ik mama zijn van twee bengels. Dit zou mijn eerste moederdag zijn van twee kinderen. Ik zou voor mijn dertigste twee lieverds hebben. Het zijn prullen maar toch vallen die confrontaties zwaar. 17 maanden zijn we verder. 17 maanden van ultiem verlangen. Ik was zwanger na 4 maanden (Aurelie), 6 maanden (eerste miskraam, moest nog wel ontpillen) en dan 3 maanden (tweede miskraam). Nu zijn we aan maand 5. Weer vijf keer de confrontatie met bloedverlies, wat ik telkens heftig blijf vinden. En de moed zit in mijn schoenen. Alle hoop is gevestigd op volgende maand, onbewust. Want nog langer kan het toch niet duren? Dan zijn we weer een half jaar verder. De langste keer 'proberen' voor ons. En anderhalf jaar: het moment om hulp te zoeken, niet? En eigenlijk wil ik dit hopen net niet, want dan is de teleurstelling alleen nog maar groter. En anderhalf jaar afwachten ... Dat is toch al lang... Ik weet het niet meer.Ik wil niet dat mijn leven op pauze staat, maar zo voelt het al wel anderhalf jaar. Ik wil gelukkig zijn, ik wil leven, ... Maar ik wil vooral een nieuw gelukje in mijn armen. Een broertje of zusje voor lieve Aurelie. Zij is er klaar voor. En wij ook. Nu moet mijn lichaam nog mee willen. Of wat doe ik fout?