4 jaar geleden
Hoe mijn NIPT test twee keer mislukte
En hoe dit de start werd van een mentaal zware zwangerschap
Hoewel ik begin januari 2020 gewoon ongesteld was geworden, voelde ik me anders dan anders. Ik was ontzettend moe. Een moeheid die ik nog nooit had ervaren. Ik kende mezelf zo niet. Ik besloot daarom maar op 17 januari een zwangerschapstest te doen. Ik was boven in de badkamer en mijn man lag beneden een dutje te doen op de bank. Toen ik zag dat de test positief was, stoof ik naar beneden met het goede nieuws. We konden het allebei eigenlijk nauwelijks geloven. Op zaterdag de 18e deed ik nogmaals een test en weer was hij positief. Toen begon ik het een beetje te beseffen en toen kwam ook gelijk het geluksgevoel. Wauw, ik word gewoon mama! Ik was in de wolken.
We spoelen door naar februari 2020. Mijn zwangerschap verliep niet helemaal vlekkeloos. Kwaaltjes had ik niet echt. Los van de moeheid, had ik nergens last van. Wat ik wel had waren bloedingen. Die had ik regelmatig. Gelukkig had ik een hele fijne verloskundigenpraktijk en mocht ik regelmatig langs komen voor een echo. En elke keer was daar het kloppende hartje te zien. Wat een geruststelling! Tijdens een afspraak met de verloskundige werd ons gevraagd of we de NIPT wilden laten afnemen. Ik had daar van tevoren al goed over nagedacht. Ik was toch al 35 jaar (dus een verhoogd risico op een kindje met een afwijking - wat overigens niet betekent dat zo'n kindje niet welkom zou zijn) en ik ben iemand die graag wil weten waar ze aan toe is. Dus JA, ik wilde die test. Als ik van tevoren had geweten wat er toen zou gebeuren, had ik er misschien toch niet voor gekozen....
Op 28 februari 2020 werd er voor de eerste keer bloed afgenomen. Toevallig had ik die dag voor mijn werk een afspraak in het ziekenhuis, dus ik kon het mooi combineren. Ik vond het toch wel spannend om op de uitslag van de test te wachten. Je denkt toch: "Wat als...." Ik werd een weekje later gebeld door de verloskundige: "Helaas, je test is mislukt". Er was te weinig foetale fractie in mijn bloed gevonden. Ik vroeg aan haar: "Heeft het wel nut dat ik dan nog een keer bloed laat prikken? Kan ik niet beter de combinatietest laten doen?". Ze gaf aan dat dit niet nodig was. Ze had in haar carrière nog nooit meegemaakt dat de NIPT test twee keer mislukte. Dus vol goede moed ging ik halverwege maart weer naar het ziekenhuis voor een tweede bloedafname. Deze keer was het wachten op de uitslag zenuwslopend. En dan ga je dingen doen, die je niet moet doen, zoals Googelen. Ik las dat als mijn test weer zou mislukken, de kans op een kindje met een afwijking dan gelijk zou stijgen. Zo'n 3-5% kans. Dat lijkt misschien niet veel, maar eerst waren mijn kansen 0.05-0.45%. Een flinke stijging dus en toch iets waar je over nadenkt en over piekert.
Weer een week later werd ik op zaterdag gebeld door de verloskundige. Toen ik het nummer zag oplichten op mijn scherm, wist ik dat het niet goed was. Want waarom belt ze op zaterdag? Ik kreeg te horen dat mijn NIPT wéér was mislukt. Ze gaf aan dat ze me zou gaan doorverwijzen naar het WKZ in Utrecht, want een combinatietest was inmiddels niet meer mogelijk gezien het aantal weken dat ik zwanger was. Ik zou een telefonisch consult (vanwege corona) krijgen met een gynaecoloog van het WKZ, die me meer zou vertellen over de mogelijke vervolgonderzoeken.
Je kunt je je vast voorstellen dat van mijn mooie roze wolkje niet veel meer over was. Ik maakte me ontzettend veel zorgen over ons ongeboren kindje. Hoe het allemaal verder liep, vertel ik mijn volgende blog.
