Hoe is dit mogelijk!?

Ik weet niet zo goed waar ik moet beginnen. Ik zou normaal gesproken mezelf netjes voorstellen, maar ik blijf graag anoniem omdat mensen die ik ken dit misschien ook wel lezen. Ik probeer mijn verhaal ook zo goed mogelijk te vertellen zonder al teveel side Information.

5 maanden geleden zijn wij gelukkige ouders geleden van onze zoon na een lang traject in het ziekenhuis zijn we uiteindelijk zwanger geraakt. Wat waren we blij! Maar ook angstig dat het niet goed zou gaan. De gehele zwangerschap heb ik met die angst gezeten en omdat mijn zwangerschap ook medisch bleek, maakte dat niet veel goed.

Uiteindelijk ging de bevalling supergoed, een droom bevalling noemde de gynocoloog het. We konden gaan genieten, eindelijk…

Helaas ook bleek dit niet geheel het geval. De eerste 3 maanden waren zwaar en pittig. Veel huilen, reflux en andere problemen diende zich aan achter elkaar. Na 3 maanden vonden wij daar de rust in, tot meneer besloot niet meer te willen slapen. drama was het om hem naar bed te brengen!

Nu hij 5 maanden is, begint alles een beetje rustig te worden. We krijgen een soort van ritme, en het is een vrolijk en lief mannetje! Op dit punt ben ik hulp gaan zoeken voor mijn mentale gesteldheid, het gaat niet goed met mij, en al het bovengenoemde heeft er bij mij flink ingehakt.

Nu, zit ik vol op in proces om mijn problemen aan te pakken. Dit gaat de ene keer beter dan de andere keer. Maar omdat onze kleine man het zo goed doet, heb ik wel ruimte om me hiermee bezig te houden.

Zoals ik hier boven al vermelden hebben wij een ziekenhuis traject doorstaan om onze zoon te krijgen, ruim 2 jaar zijn we bezig geweest met de nodige tegenslagen. Ik heb geen menstruatie en dus ook geen eisprong. De kans op een natuurlijke zwangerschap was volgens de artsen minder dan een procent.

Ik ben na m’n bevalling in juni ongesteld geworden, wow! Dat is nieuw. Voor de rest niks achter gezocht. Ik dacht: het zal vast niks zijn. Het duurde ook maar 2 dagen, vast een tussentijdse bloeding of whatever!

Zondag voelde ik me niet helemaal lekker. Toch maar even een testje doen om het uit te sluiten. Ik had er nog eentje liggen van m’n eerste zwangerschap, dus waarom niet?

Plassen, testen en wachten. Ik had hem even op de wasbak gelegd om me aan te kleden en door te trekken. Ik pakte de test weer.. ‘wat??? Alweer zwanger?, hoe?’ Dacht ik. Ik zag een streepje, een echt duidelijk streepje. Ik liep terug naar de woonkamer en keek mijn man heel serieus en geschrokken aan. ‘Meen je dit??’ Zei hij meteen. ‘Ja.’ Zei ik, en begon heel hard te huilen.

Wordt vervolgd