Hoe ik van mijn roze wolk af viel...

1 oktober 2019, de meest rare maar mooiste dag uit dit jaar! Om 10 uur zou ik moeten vertrekken naar een werkoverleg waar ik echt geen zin in had maaar het moet! Ik heb mezelf er toe gezet om uit bed te gaan, maar oh wat was ik moe... 

om 9 uur een test gedaan, ik werd namelijk maar niet ongesteld, en wat bleek? Hartstikke positief... ik kon het niet geloven dus de test weggegooid. 

Toen ik smiddags thuis kwam van het werkoverleg nog maar een test gedaan, want het kon toch niet waar zijn?! En ook deze test was echt positief... met al mijn enthousiasme naar de stad gewandeld en wat spullen gekocht om het bekend te maken aan mijn eigen lieve vriend. Wat gaan de uren dan langzaam als hij maar niet thuis komt... ik wilde het zo graag vertellen dat hij papa zou worden. 

Hehe vriendjelief was eindelijk thuis, nou schat ga maar even zitten... ik overhandig de zwangerschapstest aan hem, hij kijkt naar de test en weer naar mij maar zei niks... ‘waarom zeg je nou niks schat?’ Zei ik al gauw.. waarop hij antwoordde ‘ik weet niet wat ik moet zeggen maar ik ben heel blij!!’ 

De verloskundige allang gebeld natuurlijk, yes! Een afspraak is gepland!!! 

De echo.... het meest zenuwslopende van de week, wat nou als het niet goed zit? Mijn vriend bleef positief en bleef mij ook aanmoedigen om dat ook te zijn maar toch zei iets in mij dat het foute boel was... 

en dat was het ook, een leeg vruchtzakje. Alsof mijn wereld instortte zei ik ‘dat kan niet, het was een positieve test!’ Waarop de verloskundige antwoordde ‘ja meis, dit gebeurt zo nu en dan, je bent helaas 1 van de vele’ 

Gelijk afgesproken de miskraam dus af te wachten en kijken of het vanzelf komt, heb het ook gelijk aangegeven op mijn werk (waar ze raar reageerde maaaargoed) 

Mijn miskraam kwam niet op gang, verdorie waarom duurt het zo lang... is mijn lichaam wel bewust van het feit dat het niet goed zit? Mijn lijf is er wel bewust van maar ik zelf eigenlijk niet....

Weken vlogen voorbij, cytotec werkte niet, tweemaal geprobeerd... de angst schoot er in, nee toch.... geen curretage alsjeblieft... dat is mijn grootste angst toch echt... doe het me niet aan dacht ik, terwijl ik wist dat ik er beter aan toe zou zijn als het over was.. 

10 weken na mijn ‘foute’ echo werd ik gecurreteerd, bah wat een narigheid en wat een sh*tdag... ik wil dit niet, ik wil een gezonde baby. 

De curretage ondervonden als een ‘niet pijnlijk’ iets, ik had voor een ruggenprik gekozen dus voelde niets. Tot je naar de uitslaapkamer gaat, de zenuwen zich ontpoppen en ik in tranen uitbarst. Waarom, waarom is het ons niet gegund??? Waarop mijn vriend antwoord ‘volgende keer zitten we hier omdat jij ons kindje ter wereld gaat brengen’ oh... dit maakte mij toch wat rustiger , want inderdaad, nu was ik van al het gezeur af en het wachten was voorbij! 

Toch was het verdriet er nog altijd.... en nu nog!