Hier start mijn verhaal

Op mijn werk deel ik vrij snel het nieuws dat ik zwanger ben; ik moet wel, vanwege het frequente ziek zijn kan ik het niet geheimhouden. (Lang leve de COVID-periode waarin we nog steeds zitten, waardoor ik het voor vrienden nog wel kan verbergen.) Mijn leidinggevende lijkt niet in te zien hoe moeilijk het is om elke dag door te komen zonder iets te kunnen binnenhouden. 

Daarbovenop moet ik als gevolg van mijn medische voorgeschiedenis twee keer per maand naar het ziekenhuis voor verschillende onderzoeken. De combinatie van het ziek zijn, het onbegrip en de energie die alle extra onderzoeken vergen, eist mentaal en fysiek zijn tol. Op drie maanden zwangerschap stort ik in en schrijft de huisarts me thuis. 

Drie MAANDEN LANG! In die drie maanden doe ik niets anders dan in de zetel liggen en huilen. Ik voel me slecht! Fysiek, mentaal, emotioneel en op alle mogelijke manieren die je maar kunt bedenken. Ik denk zelfs na over 'domme' dingen, maar gelukkig zie ik dat kleine duveltje (zo noem ik hem nog steeds) al graag genoeg om dit bij denken te laten blijven. 

Tegelijkertijd loop ik tegen de muren op, IK WIL WEER WERKEN! Dus na drie maanden (ondertussen ben ik zes maanden zwanger) stap ik naar mijn huisarts en smeek om weer te mogen gaan werken. Ik mag. Nog steeds ziek, 24/7, ga ik terug aan het werk, halftijds, en dat is genoeg, dat voel ik. Op de momenten dat ik thuis ben, slaap ik en zo ga ik door tot enkele weken voor ik zal worden ingeleid.