Het zelfde, maar toch anders (deel 2)

Die emoties, blergh. Ik had gehoopt dat ze toch echt een waardevol plekje hadden gekregen, maar ik merk dat het doosje waarin ik ze heb weggestopt toch weer open is gegaan. Ik kan alleen maar verdrietig zijn met een enorme berg schuld. Al is het niet mijn eigen keuze dat dit zo loopt, toch komt dat gevoel van falen weer omhoog. Mijn gedachten springen gelijk door naar een andere zwangere mama die ik laatst tegen kwam. Zo'n andere zwangerschap, het zelfde teemijn, maar zo'n andere ervaring, wat had ik graag met haar geruild. Gewoon even niet die angst dat het weer te vroeg gaat komen, alertheid op de weeën. Het liefst kruip ik nu gewoon heel ver weg onder de deken. Verdriet, verdriet, verdriet en een berg schuld. Zo hobbel ik de afgelopen anderhalve week een beetje door. 

Vanwege de strenge bedrust mag ik niet veel. Teun wordt opgehaald door mijn ouders of mijn schoonouders, er is een schoonmaakster die het huis schoonmaakt en ik? Ik leg maar een beetje te liggen en te wachten.. tot er iets wel of niet gebeurt.

Eindelijk de dag van de volgende controle. Hier zat ik op te wachten. Binnen deze afgelopen anderhalve week is er blijkbaar veel gebeurt met onze baby. De gynaecoloog maakt een echo voor de groei, maar blijft meten. Zijn hoofdje, zijn buikje, de beentjes.. en toch nog weer even terug naar zijn hoofdje. Ik kijk haar in afwachting aan, er is iets aan de hand. Dat merk je meteen aan de sfeer. Het is gespannen en de enige woorden die ik te horen krijg zijn 'uh, ja, uhu, even opnieuw'. Ik blijf stil, de baby beweegt, het hartje klopt ook, alleen dat meten maakt mij ongerust. De gynaecoloog is klaar met de meting en vraagt of ik even mijn buik af wil doen en dan aan haar bureau plaats wil nemen, 'Ik heb toch even wat dingen te bespreken met je' zegt ze. Ik loop na het afnemen van mijn buik richting haar bureau en neem plaats. Gespannen wacht ik.af wat zij te zeggen heeft, na een boel getik kijkt ze mij aan en begint met 'je baby is aan de grote kant' ik hoor mezelf nog denken, dat is mooi. Dat betekend dus dat als hij eerder komt in ieder geval wat bij te zetten heeft, maar het enige antwoord dat uit mijn mond komt is 'Oké'. Ze vervolgd haar gesprek, de baby is niet een klein beetje groter, maar echt een flinke baby. Ze draait haar computer scherm richting mij en ik volg haar muis aandachtig over het beeldscherm. Ze laat mij een aantal groei grafieken zien. In eerste instantie lijkt het alsof iemand verkeerd heeft gemeten, legt ze uit, dat kan, maar bij deze laatste meting schiet ik ineens omhoog en komt de baby op alle gebieden ver boven de p97 lijn uit. Ik kijk haar aan en weet even niet zo goed hoe te antwoorden. Voor anderhalve week terug had ik te maken met dreigende vroeggeboorte en nu? Wat kan ik hier nu van verwachten? 

De gynaecoloog blijft mij aankijken en ik weet er een aantal woordjes uit te mompelen, 'oke, en dit wil zeggen?' antwoord ik. Dat wil zeggen dat wij de groei van jullie baby beter in de gaten gaan houden. Het kan passen bij een afwijking, het kan ook passen bij een vorm van zwangerschaps suiker en zoals het beeld nu is lijkt het vooral op de laatste. Ik kan er met mijn hoofd nier bij, drie weken terug heb ik nog een suiker drankje gedronken en daar kwam uit dat ik dus geen suiker heb, hoe kan dat dan gemist zijn? Ik blijf aandachtig luisteren naar wat ze nog meer te zeggen heeft. Ze vervolgd haar gesprek en daar komt uit dat het eigenlijk mooi zou zijn als onze baby zich aandringt met 37 weken. Dat ik over 2,5 week een nieuwe afspraak heb en dat ze dan opnieuw gaan meten. Alles hangt af van de volgende meting, gaan ze inleiden, of juist niet. Wachten ze af of ik ziek word, of de baby nog een groeispurt maakt en gehaald moet worden. Allemaal zo anders en zo nieuw! 

Ik heb een heleboel informatie gekregen en moet het echt even verwerken. Voordat ik hier binnen stapte had ik nog te maken met een dreigende vroeggeboorte en nu is het ineens het tegenovergestelde? Hoe hebben ze dit kunnen missen. 

Ik loop terug naar de wachtkamer, daar bel ik mijn vriend. "Bijna zeven pond hoor ik uit mijn mond glijden, hij is bijna zeven pond". Ik laat mijn gedachten er op de terug weg zo vaak over gaan, dat je zou denken dat ik het al wel verwerkt moet hebben bij thuis komst. Niets is minder waar. 

Ik ben officieel even helemaal van de kaart. Ik weet het even niet meer. Ik heb hier geen antwoord op en ik weet al helemaal niet wat ik hier van moet denken. Mag ik überhaupt weer gewoon dingen doen nu? Of moet ik nog steeds mijn bedrust aanhouden. Ik besluit er een nachtje over te slapen en morgen te kijken of ik zelf antwoorden kan vinden. 

Het is positief, maar van het ene uiterste naar het andere uiterste heeft tijd nodig. Alleen, tijd is er niet echt. Over twee weken ben ik 37 weken zwanger en dat is precies het termijn waarop hij groot genoeg zou zijn.