Het raakt mij, iedere keer weer

Op mamaplaats, maar ook op Instagram lees ik regelmatig verhalen van vrouwen waarbij de kinderwens niet zomaar vervuld wordt of is. Allemaal vrouwen die qua emotie precies hetzelfde omschrijven als wat ik voelde tijdens onze weg naar een zwangerschap. En dat raakt mij, dat raakt mij zo ontzettend hard.

Ook tijdens mijn 1:1 begeleiding heb ik dit vaak, want ik ben zes jaar verder. En misschien naif, maar ergens dacht ik ook wel dat het nu verder zou zijn. Dat er meer over gesproken wordt en het dus meer geaccepteerd is. Dat misschien de medische wereld wat meer tijd en ruimte vrij kan maken voor de mens achter de patiënt (begrijp mij niet verkeerd, dit is absoluut geen verwijt naar de medische wereld toe) en dat ieder volgend traject iets dragelijker is. Want het zal nooit makkelijk worden, dat snap ik zelf meer dan goed. Maar het kan wel iets dragelijker zijn toch?

En weet je waar ik misschien nog wel het meeste van onder de indruk ben? Van het vertrouwen dat je als vrouw een beetje kwijtraakt in je eigen lichaam. Want waarom lukt het niet? Waarom is mijn lichaam niet goed genoeg om zwanger te raken, om zwanger te blijven, om een kindje te laten groeien? Terwijl ik dit typ krijg ik tranen in mijn ogen, kippenvel op mijn armen. Want ook ik voelde dit, ik herken het zo.

Onze diagnose was ‘onbegrepen onvruchtbaarheid’ en daar raakte ik nog meer van in de war. Want als er geen reden is, waarom lukt het dan niet? Waarom gebeurt er niets in mijn buik? Of nou ja, waarom gebeurt datgene niet wat zou moeten gebeuren?

Ik heb er nog steeds geen antwoord op, maar weet wel dat als er ook maar iets is dat ik kan bijdragen aan dat vertrouwen weer terug te vinden ik hier met heel mijn hart aan bij wil dragen.

Vanochtend sloot ik een 1:1 traject af met een dame die ik een aantal weken heb begeleid. Zij vertelde mij dat voor haar echt een resultaat behaald is omdat zij veel rustiger in haar hoofd is geworden. Ze merkt wat de begeleiding gedaan heeft met haar lichaam, met haar energie en haar hele gestel. En daardoor krijgt ze weer meer vertrouwen in haar lichaam, na een recente miskraam. En los van het feit dat zij veel meer energie heeft, 5 kilo is afgevallen, zich lekkerder voelt en geen opgeblazen buik meer heeft na het eten is dit misschien wel het mooiste resultaat.

Want echt, dat vertrouwen in je eigen lichaam wordt zo ontzettend aan het wankelen gebracht door het niet zwanger raken. En dat maakt het mentaal nog een stukje zwaarder.

Pff, heftig dagje zo. Maar het maakt voor mij ook wel weer heel duidelijk waarom ik doe wat ik doe. Al kan ik maar iets bijdragen aan het vertrouwen, al kan ik maar iets teruggeven aan de vrouwen die ik mag begeleiden. Dan ben ik een meer dan tevreden hormooncoach (en mens). En daarom hou ik zo van wat ik doe, écht iets kunnen toevoegen is voor mij meer waard dan wat dan ook.