Het moment dat alles spannend werd..

Tot aan afgelopen 30 juni was mijn zwangerschap alles behalve makkelijk. Een aantal keren opgenomen geworden met uitdroging, waarbij HG tot aan de 16 weken zwangerschap dagelijks ons leven beïnvloedde. We waren in verwachting van een eeneiige tweeling. Ze deelden een placenta, maar hadden wel een eigen vruchtzak. Eerder kregen we al te horen dat het twee meisjes waren en tot op heden deden ze het super goed. Ze groeiden goed en bewogen flink. De echoscopisten hadden vaak moeite met het opmeten van de dames, omdat ze zo beweeglijk waren. 

Op 30 juni begon het volgende hoofdstuk in onze zwangerschap. In de nacht van 29 op 30 juni kreeg ik last van mijn rug en buik, zelfs zo dat ik er in eerste instantie niet van kon slapen. Je denkt dan dat je misschien gewoon teveel gedaan hebt die dag en probeert toch te gaan slapen. Dit lukte eigenlijk vrij snel. 

De volgende ochtend, op 30 juni, had ik eigenlijk nergens meer last van en ben ik gewoon gaan werken. Totdat ik op het werk naar het toilet moest en ik een soort slijmbolletje verloor. Dit voelde toch niet helemaal fijn en ik besloot om toch het ziekenhuis te bellen. Eigenlijk om alleen maar gerustgesteld te worden dat dit erbij kon horen, maar ze gaven aan me toch even te willen nakijken. Ik was op dat moment 22 weken en 6 dagen zwanger. Ik heb toen meteen mijn vriend gebeld, hij heeft mij opgehaald en we waren binnen het uur in het ziekenhuis op de triagekamer. 

We werden opgevangen door een verloskundige en zij deed een test of mijn vliezen niet waren gebroken. We schrokken daar best van, want dat was toch nog veel te vroeg?! Gelukkig gaf de test aan dat dit niet het geval was en er kwam een gynaecoloog om een echo te maken. De echo zag er mooi uit, wel had hij het idee dat het verschil in vruchtwater best wel wat verschilde. Dit was niet eerder het geval geweest en kon duiden op TTS. Dit staat voor Twin Transfusion Syndrom, waarbij de ene baby meer vruchtwater heeft dan de ander en dit ook invloed heeft op de hoeveelheid bloed dat een baby moet verwerken. Ook wilde de gynaecoloog een inwendige echo maken, om te kijken of de baarmoederhals en baarmoedermond er nog uitzagen, zoals ze er bij dat termijn uit zouden moeten zien. Ik keek naar zijn gezicht tijdens het maken van de inwendige echo en zag al meteen zorgen op zijn gezicht staan. Dit was niet goed. Hij gaf aan dat mijn baarmoederhals al bijna compleet was verstreken en mijn baarmoedermond al een centimeter open stond. 

Vanaf dat moment mocht ik niet meer bewegen en moest ik blijven liggen. Ik had op dat moment nog geen idee wat er aan de hand was. De verloskundige kwam terug om bloed af te nemen en op dat moment werd het zwart voor mijn ogen. Toen ik weer 'wakker' werd, stonden er een stuk of 7 verpleegkundigen om me heen met natte washandjes, een infuus etc. Er werd een katheter geplaatst en daaruit haalden ze urine om dit op kweek te zetten. Het kon namelijk zo zijn dat er een blaasontsteking in mijn lichaam zat, die voor deze ellende kon zorgen. Ook kreeg ik weeënremmers, waarvan ik op dat moment nog niet snapte waarom ik die kreeg. Later werd er nog een echo gemaakt en werd er ook door de andere gynaecoloog een groter verschil in vruchtwater geconstateerd. Na de echo kwam de gynaecoloog terug om te vertellen dat we naar het LUMC in Leiden zouden worden gebracht, omdat ze daar gespecialiseerd zijn in TTS en in tweelingen. 

Nog geen 5 minuten later werden we met zwaailicht en sirene afgevoerd naar Leiden..