Het moet vast dubbel zijn...

Ik krijg nu regelmatig de vraag, opmerking of aanname dat deze zwangerschap dubbel zou voelen gezien Lux is overleden en wij weer een baby mogen verwelkomen in het najaar.

Maar is het ook echt dubbel? Heb ik hier daadwerkelijk last van?

Nee, volgens mij niet. Natuurlijk blijf ik het niet eerlijk vinden dat Lux er niet meer is. En het blijft een gek idee dat dit kindje Lux niet zal kennen zoals Loa haar zusje kent/heeft gekend. Lux werd bijna 22 maanden, dit kindje gaat daar als het goed is voorbij. Hoe dat gaat voelen weet ik niet, het is niet iets waar ik nu al tegenop zie. Dat gaan we tegen die tijd wel ervaren. Daarin leven we ook nog steeds met de dag, we kunnen het leven niet voorspellen.

Of Lux nou wel of niet was overleden, een 3e kindje was al welkom. Het heeft niets veranderd aan dat besluit en misschien voelt het daarom ook niet dubbel. Dit kindje komt niet in de plaats van Lux, dit kindje komt omdat we graag een 3e kindje wensen.

Zoals ik eerder in een blog al aangaf vond ik het geslacht heel spannend; kunnen we Lux haar spulletjes opnieuw gaan gebruiken en weer voorbij zien komen of worden ze definitief opgeruimd. Dat we weer een dochtertje krijgen betekent dat we die fase nog niet hoeven af te sluiten. En dat heeft me wel een bepaalde rust gegeven. De babykamer veranderen, babyspulletjes en kleertjes uitzoeken, ik vind het vooral iets leuks om te doen. En ja er komen herinneringen boven, maar dat zou ook zijn als Lux nog had geleefd. Want zowel de babyspullen van Loa als Lux brengen dierbare herinneringen terug. Misschien ook wel het voordeel dat we Lux ook bijna 22 maanden bij ons hebben gehad in vergelijking met een kindje wat al direct is overleden.

En hoe het straks gaat voelen als de baby er eenmaal is, kan ik ook niet voorspellen. Hoe zal het gemis zijn en in welke mate zal het aanwezig zijn? We kijken nu vooral uit naar dat moment en nemen alles stap voor stap. Er zijn zoveel mijlpalen die nog doorlopen moeten worden.

Ik ben nu 17 weken zwanger en voel me nog steeds heel kwetsbaar. Ik weet dat er in iedere levensfase wat mis kan gaan, er kan ieder moment iets fout gaan en grote gevolgen hebben (zie maar het verhaal van Lux). Maar toch, een zwangerschap voelt nog kwetsbaarder. Ik weet in dat opzicht ook gewoon teveel, al die verloskundige informatie kan je dus ook vet tegenwerken. Er kan gewoon zoveel mis gaan in dit proces met zowel mij als met de baby, waardoor de afloop misschien helemaal niet zo rooskleurig is, als dat we hopen.

Iedere week dat we verder zijn in deze zwangerschap voelt als een mijlpaal. Maar ook met iedere week dat ik verder raak in deze zwangerschap, ben ik me bewust dat als we afscheid moeten nemen, het pijnlijker wordt. Ik ben teveel met mijn neus op de feiten gedrukt, mijn dierbaarste bezit is afgenomen. Iets wat gelukkig niet veel voorkomt (maar nog altijd te vaak naar mijn mening), iets zeldzaams. “Dit kan je toch geen 2e keer overkomen” krijg ik nog weleens te horen. Maar waarom niet? Dat het ons die eerste keer overkwam was ook niet verwacht, uiterst zeldzaam en pech hebben. Waarom zou het ons dan geen 2e keer kunnen overkomen? Wat als we weer zo’n pech hebben? Ik wil er niet aan denken, maar toch spookt het door mijn hoofd…

De zwangerschap zelf is dus niet dubbel, een nieuw kindje mogen verwelkomen in ons gezin ook niet. De zorgen die zijn ontstaan door het overlijden van Lux, door wat we hebben meegemaakt afgelopen jaren, dat maakt deze zwangerschap anders.

Deze zwangerschap is niet dubbel, deze zwangerschap is kwetsbaar, vol angsten en zorgen…