Het lijkt wel een ziekenhuisserie

Ik ben opgenomen in het ziekenhuis met een trombose op mijn mechanische aortaklep. De hele opname voelt als een rollercoaster. Een hoge dosis antistolling had niet het gewenste effect en ik heb net een behandeling met een prop oplosser gehad (Alteplase/Actilyse). Daarnaast heb ik al een aantal dagen pijn in mijn bekken/heupgebied, veel pijn wat volgens de verpleging gewoon spierpijn is. Lopen gaat ook nog amper.

Vandaag staat in de ochtend al een slokdarmecho gepland. Jelle komt extra vroeg naar het ziekenhuis.
Als hij binnenkomt heb ik net de pijnpoli van het ziekenhuis ten einde raad gebeld. Helaas kunnen ze me niet helpen omdat ik al in het ziekenhuis lig.
Als ik had gekund had ik er zelf naartoe gelopen, maar lopen lijkt echt niet meer te lukken. Zo gek.

Jelle wordt weer weggestuurd, zo vroeg mag er nog geen visite zijn. Ik kan niks meer alleen en dan sturen ze ook nog mijn hechtingsfiguur weg. Zal hij wel op tijd zijn als ik straks onder narcose ga? De verpleging zegt van wel.
Mij geeft het een pak extra stress en bovenop de onverklaarbare pijn en het niet meer kunnen lopen word het mij teveel.

Ik ben klaar met de pijn, ik kan geen enkele comfortabele houding meer vinden, zitten, liggen, op de knieën, alles heb ik al geprobeerd. Het enige wat een beetje lijkt te helpen is tegendruk geven op de meest pijnlijke plek.

Van extreme pijn ga ik alle grenzen over. Aan welk gedrag gepast is en wat niet denk ik niet meer. Die pijn moet gewoon weg, ten minste onderzocht worden. Ik ga schreeuwen, dat vindt mijn verpleger niet tof. 

Ik vraag om de zaalarts en die zal komen als ik me gedraag (let wel: ik heb geen idee wat me overkomt, ik sta stijf van de stress, heb ontzettend veel pijn en ben vandaag precies 15 weken zwanger). Ik houd me rustig, kerm op een zacht niveau als afleiding voor de pijn. Die zaalarts moet en zal mijn kamer binnenkomen.

Maar er komt geen zaalarts. Na 20 minuten piep ik de verpleger weer op en geef nogmaals aan dat de pijn echt ondraaglijk is. De zaalarts is in de kamer naast me en komt daarna naar mij toe. Ik houd me weer rustig, want ik wil echt onderzocht worden.
(Bij het typen van deze blog gaat mijn hartslag gelijk alweer sneller, ik voel de spanning en de onmacht weer in mijn lijf)

Maar weer geen arts, weer piep ik mijn verpleger op. De zaalarts loopt over de gang en is echt dichtbij.

Geen zaalarts gezien.

En ook de slokdarmecho vindt niet zoals beloofd in de ochtend plaats.

Ik ben er gewoon helemaal klaar mee.

Mijn grootste vrees op dit moment is dat ze mijn benen gaan platleggen na de slokdarmecho. Maar dat gaat echt niet meer, mijn linkerbeen moet iets gebogen blijven, anders verga ik nog meer van de pijn.

Mijn cardiologen willen daarin wel meedenken, is het een idee om de ingreep op mijn kamer te doen? Dan hoef ik niet naar de operatiekamer en niet op de recovery te liggen. Daar stemmen mijn man Jelle (die er inmiddels weer is) en ik mee in.
Daarnaast wil ik dit keer geen echo van het kindje, maar dat ze mijn pijn gaan onderzoeken. Anders werk ik niet mee aan het onderzoek (de opname zal ik bekend gaan staan om mijn onderhandelingsskills). Ze gaan hiermee akkoord.

Ik vind het heel fijn dat ik dezelfde anesthesist heb als een paar dagen terug. Hij heeft toen laten zien dat ik hem kan vertrouwen. Ik heb door mijn verleden vertrouwensproblemen gekregen en wil heel graag dat er verteld wordt wat er gedaan word. Deze anesthesist kan ik vertrouwen.
Ik houd Jelle zijn hand beet bij het onder narcose gaan (voordeel van ingreep op de kamer). Hij wacht elders op de afdeling tijdens de ingreep.
Een vriendin zal later die middag de shift bij mij overnemen zodat Jelle thuis kan rusten.

Ik word weer wakker, even lijk ik geen pijn te hebben. Maar dan komt de pijn in alle hevigheid terug, mijn been ligt gestrekt!

Er is niemand op de kamer, ik weet ook niet of er onderzoek gedaan is.

Onder invloed van de propofol (narcosemiddel) ga ik maar weer schreeuwen. Ze dreigen met de beveiliging erbij te halen. Doe maar, wellicht geloven zij me wel.
Maar zover komt het niet.

Net als ik wat wil gaan eten (flauw van het nuchter zijn en de zwangerschap), komt mijn verpleger binnen. We gaan NU naar een CT-scan.

Ho, wacht, CT-scan, straling, zwanger. Een paar weken eerder was ik bij de theatervoorstelling van Diederik Jekel en hier had hij het over straling, die snelle straling is helemaal niet goed voor mijn kindje!
Volgens de verpleger is er overlegd met de radioloog en is het veilig mogelijk.
We moeten NU gaan, aan eten kom ik niet toe.

Tijdens de slokdarmecho hebben ze bloed afgenomen omdat ze de pijn en vooral specifieke plek toch wel apart vinden. Mijn hemoglobine gehalte (hb-gehalte) blijkt onder de 5 te zijn, veel te laag. (normaal voor een vrouw is 7,4-9, zwangeren mogen iets lager zitten). Er wordt gevreesd voor een bloeding. 

Met gierende bandjes gaan we naar de CT-scan, waar ik de lift in ga, komt mijn vriendin er net uit, ik kan nog net mijn hand opsteken. Die heeft wel door dat het spoed is en is zelf gepokt en gemazeld in het ziekenhuis leven.
Ondertussen vraag ik mijn verpleger uit te kijken naar een koffiehoek, ik snack nog steeds naar suiker en voel me slap.

Bij de CT-scan geef ik nogmaals aan dat ik zwanger ben. Hier zeggen ze van niks te weten! Ik mag helemaal geen CT-scan in de zwangerschap. 

Met gierende bandjes gaan we door naar de overkant voor een radiologische echo.
Het eerste wat ik daar vraag of er een keukentje is en of ze aanmaaklimonade hebben. Tot mijn grote vreugde hebben ze dat en krijg ik een bekertje sterke limonade. Eindelijk wat bijtrekken.

De echo wordt gedaan in mijn bekken- en heupgebied. Bij de echoscopisten is er even verwarring als ze de baby in beeld hebben, voor mij een krent in de pap.

En dan wordt duidelijk wat ik heb..............