Het laatste trimester..

Mag je als zwangere eigenlijk klagen? Al wil ik het geen klagen noemen, mijn lichaam doet gewoon echt pijn. Mijn gehele zwangerschap was al niet zo’n pretpakket en werd me elke keer verteld dat het wel beter ging worden of kwamen de meest romantische verhalen van andere zwangerschappen op tafel. Máár van genieten ging het komen toch? Nu heb ik heus die kleine geniet momentjes dit laatste trimester, bijzondere en fijne momenten. Maar nu is moeder beer inmiddels toch wel een kleine brombeer geworden. 

- Als je altijd een rugslaper bent geweest is elke nacht een gesloopte nacht, naast dat je continue op het toilet zit voor een plas serenade. Waarna je je blaas weer aanvult met het flesje water op het nachtkastje. 

- Op je linkerzijde liggen top, maar na loop van tijd krijg ik vervelende druk punten bij m’n kont en m’n schouder. “Even” omdraaien is net het oplossen van een Rubik’s cube. Bijna onmogelijk en met veel poeha.

- Sinds ik de 37 weken heb aangetikt is het lopen ook drastisch achteruit gegaan. Hijg ik de longen uit mijn lijf en begint m’n poes soms spontaan te steken. En dan bedoel ik niet alleen de marathon tripjes buitens-huis. Ons mini appartement is soms ook net apenkooien.

- Je rug het lijkt bij mij wel poreus. Geregeld wrijf ik eroverheen. Vraag of manlief me even kan masseren als ik niet meer weet hoe ik staan, zitten, lopen of liggen moet. Maar die heeft ook niet altijd zin om zijn hand uit te steken ;-)  Uiteindelijk geef je je eraan over want “het is niet anders”. Als daar nu eens iets voor bestond zou toch heerlijk zijn. Want zelfs met een voedingskussen in bed komt dat kuiltje niet goed tot zijn recht.. Heb nog houten planken onder ons matras geprobeerd maar dat kan ik echt niemand aanraden!

- Spataderen, dikke enkels, striae je krijgt ze er gratis bij.  

- Ik had nooit echt boobies en loop nu in maat D. Voel me er nogal een kluns mee en moet opletten hoe ik erbij loop voordat ik de deur uit stap.

- De grootste uitvinding is m’n grote teen als ik manlief niet om een hand kan vragen als ik mezelf van de bank af wil trekken. Die teen is mijn evenwicht en trekt me omhoog als het nodig is. 

Ik maak er grapjes over, maar soms staat het huilen me nader dan het lachen.. zoals gister avond “ik ben het zat” riep met tranen en tuiten om me daarna schuldig te voelen naar die kleine en m’n man.. Die me vervolgens stilzwijgend troostte.

Om het gezeur een twist te geven; 

Ik merk dat ik liever het huis niet meer alleen uit ga dit laatste trimester. Onlangs had ik een spontane bloeddruk daling en ik kan je vertellen dat was best even poepie eng.. Het idee dat ik van de wereld raakte was ineens heel dichtbij.. Gelukkig niet iets om me zorgen over te maken want vernauwde vaten in het 3e trimester en warm weer doen een zwangere niet altijd ten goede. 

Anyways, benieuwd waar jullie tegenaan lopen op dit moment😊