Het begin van ons gezin deel 2

In deel 1 schreef ik hoe we erachter kwamen dat we zwanger waren van B. Na de eerste schrik waren we direct vol liefde voor dit minimensje. Vol vertrouwen en verwachtingen begonnen we aan onze reis. Dit kleine mensje zou tegen alle verwachtingen in komen. Het kan niet anders dan dat dit zo heeft moeten zijn.

Tijdens de eerste weken voelde ik mij goed. Ondanks de strenge regels tijdens de eerste golf van Corona hadden we al een echo gehad. Er klopte een mooi klein knipperlichtje. Na 18 jaar ben ik weer samen met mijn jeugdliefde. Allebei al eens een gezin gehad en nu kwam dit kleine kadootje. Diep van binnen voelde ik, dit zit goed. Tot die ene avond, dat moment waarop ik een spoor van bloed vond. Ineens vreesde ik dat het helemaal mis was. Mijn vriend lag al te slapen en Ik trok mijzelf terug op de bank. De tranen kwamen op en in mijn hoofd was ik al afscheid aan het nemen. R. werd wakker en nam mij in zijn armen. Nadat ik uitgehuild was nam hij me mee naar bed. We zouden de volgende ochtend de verloskundige wel bellen.

Gelukkig was het loos alarm. We kregen een extra echo en daar bleek de placenta voor te liggen, vlak bij de uitgang. Verder was alles in orde. Ons kadootje groeide zo goed dat de kleine meid zelfs twee dagen vooruit gezet werd.

Toch was het zaadje gepland. Inmiddels waren de regels verscherpt en een extra echo was niet meer mogelijk. Alle echobureau’s waren gesloten en de verloskundige deed alleen nog extra echo’s indien noodzakelijk. Op het moment dat de angst alles overheersend was vonden we een arts die bereid was een echo te maken. Ons kadootje groeide nog steeds goed en weer werd de termijndatum vervroegd. Hij dacht zelfs 90% zeker te zijn dat ons kadootje een meisje was. Ineens was er een beeld bij dit kleine hummeltje. Gerustgesteld gingen we naar huis, voor nu dan. Echt vertrouwen heb ik niet meer gekregen. Ik werd hyperalert. 

We besloten geen nipt te laten doen. Het druiste zo te tegen mijn gevoel in. Bij onze oudere kinderen hebben we ook geen nipt gedaan. Het was gevoel tegen verstand. Zelf werkend in de gehandicaptenzorg wist ik een klein beetje wat het inhield om een kindje met een beperking te krijgen. Hoewel deze kinderen een bron van liefde zijn, kost het soms ook veel extra aandacht, zorg en tijd. Ouders die soms keuzes moeten maken die niemand wil maken maar waar je soms niet aan ontkomt. Kunnen wij dat aan? Met 3 oudere kinderen die ook ieder hun eigen behoeftes en eigenaardigheden hebben was het belangrijk om goed na te denken over de toekomst. Gevoel won. Achteraf gezien had de nipt ons waarschijnlijk niet zoveel opgeleverd maar daar schrijf ik in de toekomst meer over. 

De zwangerschap liep gestaag door. Er gebeurde weinig opvallends. Mijn onrustige gevoel bleef wel aanwezig op de achtergrond. Ik pushte mijn man om de kinderkamer op tijd af te maken en stond erop dat we een naam hadden. Dit was meer dan nesteldrang, dit was een Voorgevoel.

Vlak voordat we wisten dat we in verwachting waren kwam ik thuis te zitten in de ziektewet met een burn out. Achteraf is dat maar goed geweest. Daardoor had ik nu de ruimte om mijn energie en aandacht te weidden aan ons gezin, de zwangerschap en de verbouwing van ons huis. Op zich ging het allemaal goed. Ik had gesprekken bij de praktijkondersteuner om te herstellen van mijn burn out en om om te gaan met mijn onrust, mijn buik groeide en ik had nog genoeg energie.

Vanaf de 20 weken echo veranderde alles. Van een goede zwangerschap veranderde de zwangerschap in een medische. Mijn eiwitten waren te hoog en het hoofdje van ons meisje groeide niet snel genoeg. De verloskundige gaf aan het niet meer aan te durven en stuurde ons door naar het ziekenhuis. Ineens gingen we van bijna geen echo’s naar meer echo’s dan we wensten.