Het 2e trimester

In mijn vorige bericht heb ik verteld hoe we het aan onze ouders hebben verteld. 

Ik voelde toen een hoop opluchting en hoopte nu meer op mijn zwangerschap te kunnen concentreren. 

In theorie moest dit kunnen, in de praktijk lag het toch wat anders. Er moest namelijk nog veel omheen gebeuren.

We woonden in een huurappartementje met maar 1 slaapkamer en in ons huurcontract stond dat het voor twee volwassenen was of één ouder en een kind. We moesten hier dus zo snel mogelijk uit. Dus gingen we opzoek naar een andere woning, liefst een koopwoning, maar huur was ook geen probleem als het niet anders kon. 

Natuurlijk moesten we ook gaan kijken naar spullen voor de baby. Dus werden er uitjes gepland om naar de negenmaandenbeurs te gaan en om te kijken bij verschillende grote babywinkels. 

Dit klinkt allemaal prima en leuk, maar onbewust was dit niet heel ontspannend voor mij. Ik wilde niemand voortrekken als het ging om met wie ik ergens heen zou gaan. En verder lag de zoektocht van een nieuwe woning veel bij mij, omdat ik meer thuis zat dan mijn vriend. Hij werkte 40 uur in de week en ik had maar een paar dagen in de week les. School ging voor mij ook gewoon door, dit wilde ik ook. Wel had ik mijn stage stopgezet, omdat ik het heen en weer reizen erg vermoeiend vond en dan nog voor de klas staan vond ik te zwaar. Dat was eigenlijk mijn grootste kwaal tijdens mijn zwangerschap, vermoeidheid. Met alles wat ik deed, al was het even lunch maken, dan moest ik al bijkomen. Dit stoorde me, want ik was erg praktisch ingestelde en wilde juist dingen zo snel en goed mogelijk regelen nu ik nog niet zo ver in de zwagerschap was. 

Ik kan me niet goed herinneren dat ik veel met mijzelf of mijn kindje bezig was. Ik heb ook geen foto's van tijdens mijn zwangerschap (dit vind ik nog steeds erg jammer). 

Tijdens dit tweede trimester hadden we ook de 20 weken echo. Dit was een fijne echo. Alles zag er goed uit, kindje groeide goed en ik voelde ook goed (op de vermoeidheid na).  Bij deze echo zouden we ook het geslacht van het kindje te horen krijgen. Dit wilde we nog niet horen, maar we kregen wel een envelop mee.  Daarna gingen we naar mijn ouders, hier zouden mijn schoonouders ook naar toe gaan. Voordat we naar mijn ouders reden gingen wij eerst langs een feestwinkel om een grote ballon te vullen. Deze zouden wij kapot knallen om te zien welk geslacht ons kindje zou krijgen. 

Zo gezegd, zo gedaan. Ballon gehaald en naar mijn ouders. Met iedereen erbij hebben wij de ballon geknapt en dwarrelende er allemaal kleine blauwe confetti in de lucht (gelukkig bij mijn ouders binnen en niet bij mij, scheelde opruimen :P) . It's a Boy! 

Iedereen was blij en ik had een binnenpretje. Als kind zei ik altijd 'mijn eerste kind wordt een jongen'. Toch leuk als dat soort dingen uitkomen. 

Dit voor nu, volgende keer weer meer. 

Liefs,

Denise