Geen zwangerschapsaankondiging

Roze en blauw.

Zwangerschapsaankondigingen waarom pas bij 12 weken? Waarom niet eerder?  Je zou het dan toch veel eerder willen vertellen als je dankbaar en blij ben. Vaak horen wij niet van de miskramen die in de eerste 12 weken plaats vinden. Ongeveer 50% van de miskramen vinden plaats in de eerste 4 weken. Meest van de vrouwen zijn het zich dan nog niet bewust. Daarna neemt het percentage snel af. Op het moment dat je naar je eerste echo gaat rond 8 weken is de kans nog ongeveer 3%.  

Vandaag had het voor ons 12 weken kunnen zijn. Had we vandaag onze social media roze en blauw gekleurd. Het mocht helaas niet zo wezen. Maar je bent er niet meer. Voor ons valt er vandaag niet veel te vertellen of een leuke foto te plaatsen om het goede nieuws aan te kondigen. Wat hadden we een geweldig filmpje van Ryan met roze en blauwe balonnen. Met een enthousiast stemmetje en vrolijke lach. Maar dat doet er allemaal niet meer toe. Deze momenten zijn voor ons een mooie maar ook verdrietige herinnering van wat het had kunnen zijn. De balonnen liggen inmiddels in de container en voor ons blijft het geen vooruitzien meer, alleen maar een herinnering. Voor ons wordt 10 september niet meer een dag om naar toe te leven in afwachting of je dan op tijd zal zijn of net als je broer liever later je intrede in deze wereld zou doen. Niet meer een dag om naar uit te zien of zullen we deze dag toch anders zien?

Toen de verloskundige aangaf dat er nog altijd een taboe over heerst omdat onder andere in onze wereld we het pas bij 12 weken vertellen. Een taboe in deze tijd?

Het is voor ons de tweede keer dat we iets mee moesten maken waar een taboe over heerst. En dit keer wilde ik er niet nog een keer zwijgend door heen gaan. Want waarom moet hier een taboe over zijn als het 1 op de 4 vrouwen overkomt.  

Zoveel vrouwen die er zwijgend doorheen gaan. Zich afsluiten. Eenzaam voelen. Terwijl als ze zich open durven stellen dat ze mogen beseffen dat er tussen de opmerkingen die pijn doen ook mensen zijn die een gesprek aangaan en willen luisteren. Ik deed het ook. Afsluiten. Na twee goed bedoelde opmerkingen wilde ik niet meer praten en vooral niet meer luisteren. Omdat wat ze zeiden goed bedoeld was maar ontzettend pijn deed. Sommige opmerkingen hoe goed bedoeld ook kunnen beter niet gezegd worden. Verlies en verdriet van jou en anderen is niet met elkaar te vergelijken. Het word door iedereen anders ervaren en is niet te vergelijken. En dus ook zeker niet in een hokje te stoppen.

Vanaf het moment dat je weet dat je zwanger bent, ben je ook echt in verwachting. Het woordje verwachting zegt dan toch genoeg. Je gaat uitkijken naar de eerste echo. Om samen een kloppend hartje te mogen zien.  Een tweede echo om de groei te mogen zien en ga zo maar door. En natuurlijk uiteindelijk dat het een deel is van je gezin.

Het zit in ons dat je anderen wil helpen. We willen een ander niet graag verdrietig zien. Uit liefde, dat we om een ander geven of dat het ons een ongemakkelijk gevoel geeft. De reden maakt niet uit. Goedbedoeld en heel lief natuurlijk. Maar we mogen ook beseffen dat verdriet er mag zijn. Dat het een emotie is. Door emoties ruimte te geven, kunnen we het een plekje geven.

Dit schreef ik toen ik in de wachtkamer van het ziekenhuis zat. In afwachting of het weer 'schoon' was. Bedacht dat ondanks deze teleurstelling, het gemis van een zwangerschap die zo goed begon, we ook iets hadden om dankbaar voor te zijn. Dankbaar voor degene die er voor ons waren. Voor de  gesprekken, lieve kaartjes en berichtjes. Voor BIB niet te vergeten. Lievere verloskundigen konden we niet hebben. De tijd die ze nemen en het contact ondanks dat het in het ziekenhuis word overgenomen zijn ze er voor je. Wij hebben dit alles enorm gewaardeerd. Dank jullie wel dat jullie er voor ons waren. Door jullie voelde het niet als een taboe maar bespreekbaar. Het hoeft geen taboe te zijn. Ik hoop gewoon dat er meer moeders het op deze manier mogen ervaren.