Gaan we voor een tweede?

Mijn droom was altijd twee kindjes. Maakte mij niet echt uit of het nou meisjes, jongetjes of van elk 1 zou zijn. Zodat ze samen zouden opgroeien. Zelf heb ik leuke herinneringen aan het samen opgroeien met mijn zusje (en toen ik 11 was, ook met mijn andere zusje, maar dat was toch anders door het leeftijdsverschil). Tuurlijk was het niet altijd rozegeur&maneschijn. Maar we hebben samen heel ook heel veel leuke en mooie momenten gecreeërd. En dat wil ik ook graag voor mijn kinderen.

Echter door de moeilijke start en de eerste weken met gebroken nachten, wist Barry niet of hij het wel zag zitten om voor een tweede te gaan. 

Gelukkig bleek Roanne na de moeilijke start een makkelijk kindje te zijn, met af en toe een driftbui op zijn tijd. Maar bovenal toverde ze elke dag een lach op ons gezicht. Toen onze draak 6 maand was gingen we het gesprek aan of we allebei wel voor een tweede wilden gaan. Mede doordat Roanne zo makkelijk was, zag Barry het ook wel zitten om voor een tweede te gaan.

Dat was stap 1, nu stap 2. Wanneer gaan we ervoor? Wat vinden we een mooie leeftijd tussen allebei? Na heel wat gesprekken onderling, vele voor en tegens naast elkaar te hebben gelegd, besloten we er nu maar meteen voor te gaan. We vonden anderhalf tot 2 jaar er tussen een mooi leeftijdsverschil. Ik had nog maar weinig last ban mijn bekkeninstabiliteit op dat moment en we gingen er vanuit dat door mijn hormonale disbalans het wel een paar maand zou duren voordat het raak zou zijn.

En met dat laatste, hadden wij het dus volledig mis. Het was gewoon in 1x raak. Twee dagen na mijn verjaardag deed ik een test. Twee hele duidelijke blauwe streepjes. Door de stress, las ik de test verkeerd en dacht dat ik niet zwanger was en besloot ook niks tegen Barry te zeggen. ( ja ik weet het, genoeg ervaring met testen en het dan nog verkeerd doen, blijkt toch te kunnen). Kwartiertje later pakte ik voor de zekerheid het doosje erbij, ik was toch zwanger. 

Totaal van slag appte ik Barry dat het in 1x raak was. Ik was gewoon in shock, vooral ook omdat ik erop ingesteld was dat het een paar maand zo duren voordat het zo ver zou zijn. Tuurlijk was dit kindje meer dan welkom en gewenst, het duurde alleen een ruime week voordat ik aan het idee gewend was dat het er heel veel eerder zou zijn dan we hadden bedacht. Barry daarentegen, heeft een hele week trots gekeken. Hij had het toch mooi voor elkaar, dat het in 1x gelukt was

Maar eerst afwachten of alles wel goed gaat en we dit kindje net zoals Roanne in onze armen mogen sluiten