Gaan we voor een 3e kindje?

Lang hebben we getwijfeld of we wel of niet voor een 3e kindje zouden willen gaan.

De wens is er al die tijd geweest, maar de angst dat het weer veel te vroeg zou komen, overheerste lange tijd.

Vlak na Isabel d'r geboorte zeiden we eigenlijk direct; dit nooit meer. Enorm dankbaar dat zij met 34+2 geboren is, maar ook hierbij een start van 3 weken in het ziekenhuis. Weer een kindje in de couveuse, sondevoeding en extra zorgen. Ook bij thuiskomst zijn die zorgen niet voorbij. Een vroeggeboorte stopt niet bij het termijn van 40 weken. Er zijn ook bij haar eerste levensjaar extra zorgen en behandelingen nodig geweest. Ook voor mijzelf. Ik heb toen Isabel bijna 1 jaar oud was intensieve trauma therapie gekregen. Ook met betrekking tot zwangerschap van Isabel en mijn angsten voor een eventuele 3e zwangerschap. De blog hierover kun je onder mijn blogs terugvinden.

Ik denk toen Isabel 1,5 jaar was, we het gesprek vaker met elkaar aangingen. Wel of niet een definitief gesloten boek. Een zwangerschap brengt bij mij zoveel extra risico's met zich mee. Eigenlijk neigde we beide meer naar ‘nee’ voor lange tijd. We zeiden wel tegen elkaar, dat we op een gegeven moment hierin een keuze moesten maken, het gaf zoveel onrust en vrat vooral aan mij.

Tot 3 juli 2021, de dag voor Daan z'n overlijdensdatum. Ik was een rondje aan het wandelen in m’n eentje. De dag dat ik eigenlijk altijd het meest emotioneel ben en opeens sloeg mijn ‘nee’ naar een voorzichtige ‘ja’ om. Ik realiseerde me dat ik niet wilde dat deze keuze gebaseerd zou zijn op angst. Onze wens voor een 3e is immers enorm groot. Hoeveel spijt zouden we later krijgen als we de angst zouden laten winnen...

Ik besloot dit gevoel voor mij te houden, om het voor mezelf te verwerken en te ontdekken of dit gevoel zou aanhouden. Ook wilde ik Ronald niet onnodig hiermee belasten als mijn keuze een paar dagen later toch anders zou zijn. Maar het gevoel bleef.

Na twee weken heb ik het besproken met hem. Het overviel hem enorm en hij had dit zeker niet zien aankomen, omdat ik vooral degene was die zei, ik kan en durf het niet meer. Ook hij had tijd nodig om hierover na te denken en deze tijd en ruimte heb ik hem gegeven.

De weken verstreken, maar gelukkig was ook hij tot het besluit gekomen dat we er voor gaan.

Het voelt voor mij alsof Daan mij dit duwtje in de rug heeft gegeven om er toch voor te gaan. Juist op die dag, dat ik zo enorm verdrietig was om hem, dit inzicht heb gekregen.

Voordat het zover was, wilde we eerst een gesprek en controle in het Lumc om er zeker van te zijn dat mijn abdominale cerclage nog goed zou zitten en we echt 'groen licht' zouden hebben om weer zwanger proberen te worden. Half augustus hadden we deze afspraak en kregen we de bevestiging die wij nodig hadden, de abdominale cerclage zit nog keurig.

We raakte weer in verwachting. De eerste echo stond gepland, vol spanning gingen we erheen. Helaas, bleek het niet goed te zijn. Het hartje was gestopt en vlak voor de kerst 2021 ben ik het vruchtje verloren.

We hoopte dat 2022 meer goeds zou brengen. Wonderbaarlijk raakte ik direct na de miskraam weer in verwachting.

Een zwangerschap na verlies en een miskraam, maakte het nog spannender. Waar we voorheen vooral bezig waren met het termijn van 25 weken, waren nu ook de eerste weken enorm slopend en dacht ik meerdere keren dat het weer mis zou zijn.

Met 16 weken merk ik lichamelijk al, dat als ik teveel doe mijn lichaam daar direct op reageert met harde buiken. Met dit termijn ook weer gestart met de utrogestan om de kans op een vroeggeboorte te verkleinen en uiteraard zit mijn abdominale cerclage er nog. Zonder deze ben ik sowieso nergens.

Vanaf 20 weken ga ik wederom voor 50% de ziektewet in. Dit om zoveel rust te pakken, alles om een vroeggeboorte te voorkomen. Het is en blijft gewoon weer een enorm spannende zwangerschap. Want alle voorzorgsmaatregelen die worden genomen en dat Isabel met 34 weken geboren is, geven geen garantie dat het ook deze keer ook weer zo zal zijn.

De rust i.c.m. Isabel was ook lastiger deze keer, maar ook hiervoor hebben we weer een oplossing gevonden. Ze paste zich gelukkig enorm goed aan naar de situatie en 'hielp' mij een kleine verpleegster. We probeerde ons vast te houden aan haar geboorte termijn, maar het was wederom weer enorm spannend avontuur.

Vaak hoor je, geniet er wel van hoor.. Maar genieten tijdens een zwangerschap na verlies heeft zo’n andere betekenis gekregen. Het voelt meer als een race om zo snel mogelijk bij die 34 weken te komen. 

Gelukkig had ik mijn geluksmomentjes en ben ik uiteraard enorm dankbaar dat het ons hopelijk nogmaals gegund is, maar dat echte genieten is mij ontnomen na het verlies van Daan en de risico's die een zwangerschap met zich meebrengt bij mij.

We hadden een pretecho ingepland voor de geslachtsbepaling. Laat ik vooropstellen dat beide geslachten uiteraard enorm welkom zijn. Toch zouden we het heel bijzonder en mooi vinden als het een jongetje zou zijn en was ik 'bang' dat als het een meisje zou zijn, ik het wel even zou moeten verwerken. Maar dan vooral zou moeten verwerken dat we een zoon hebben, maar dus nooit zullen weten hoe het is om een zoon te mogen opvoeden.

Al snel zag ik dat het een jongetje is. Emoties overvielen mij; bijzonder, blij en mooi, dat we straks, als alles goed gaat, toch een zoon mogen opvoeden. Maar waar ik geen rekening mee had gehouden dat het ook even flink wat emoties en herinneringen met zich mee bracht.

Wat wordt Daan gemist, maar wat zal hij enorm trots op ons en zijn kleine zusje en broertje zijn.