En toen was er iets mis

Na onze gendereveal party en de goede echo met 17 weken waar we alles op hebben gezien genoten wij volop van de zwangerschap. ik zat helemaal op me mooie roze wolk en genoot ontzettend van alle dingen rond de zwangerschap. De eerste spulletjes waren aangeschaft en ik was druk in de weer met het perfecte plaatje te realiseren. Want ja ik moest en zou alles hebben waar ik ooit van gedroomd had. De perfecte baby kamer, de perfecte kleertjes en zelfs de perfecte mama moest gerealiseerd worden. Het waren vast de hormonen maar alles moest perfect, bij de vraag wat perfect is had ik dan weer een hele wast lijst aan eisen die ik perfect vond. 

De ochtend van de 20 weken echo was aangebroken, omdat wij met 17 weken een medisch echoscopist hadden wisten wij stiekem al dat alles in orde was. Ze ging met de geslachtsecho namelijk overal langs en we hebben alles op beeld gezien. 10 vingers, 10 tenen, buikje, billen, benen en ga zo maar door. 

Vol trots keken wij mee tijdens de 20 weken echo. De kleine meid lag diep en we moesten dan ook alles uit de kast trekken om goed beeld te krijgen. Ik merkte dat de verloskundige telkens terug kwam op het linker voetje. Ik hoor mijn vriend nog vragen waarop controleren jullie eigenlijk allemaal.  Ik geef snel antwoord en zeg bij de voetjes kan het zijn dat een kindje een klompvoetje heeft.  Nog voordat ik mijn zin heb afgemaakt hoor ik SORRY uit de mond van de verloskundige. Sorry maar ik denk dat jullie kleine meid een klompvoetje heeft.

Daar lag ik plat op de wereld, Ik was zojuist van mijn roze wolk afgestort. Zo voelde het. Ik hoorde alles in de verte alsof ik er zelf niet meer bij was. In de auto kon ik mij tranen niet meer bedwingen. Hoe kan het nou? met 17 weken was alles keurig. En wat betekent dit voor ons meisje? 

Eenmaal thuis kon ik mijn  gedachten weer ordenen, behalve het voetje was ze ook niet zeker of het hartje helemaal in orde was.  We kregen een afspraak voor een echo in het AMC en we moesten ''voorzichtig'' google naar wat een klompvoetje inhoud.  ''voorzichtig'' google? hoe doe je dat? 

Mijn vader kwam ondertussen binnenlopen met een grote lach op zijn gezicht. En? vroeg hij.  Heb je mooie foto's van mijn kleinkind.  Nee helaas niet we hebben maar 1 foto en dat is van een voetje dat niet goed is. Ik begon ontzettend hard te huilen en probeerde hem uit te leggen hoe en wat we te horen kregen. Mijn vader zei meteen maak je niet druk het komt vast allemaal goed. Tegenwoordig kunnen ze zoveel in de zorg. Hoe lief het ook bedoeld was het hielp niet. Ik bleef maar denken wat als er straks nog meer mis is ? Wil ik wel dat ze geopereerd word? en zo nog 100 vragen. 

De volgende morgen stond ik op, bij de vraag of ik een beetje had geslapen antwoord ik meteen ja prima. Ik heb het gevoel dat er niks is met onze dochter, en totdat ik het 100 procent zeker weet ga ik genieten. Ik verbaasde mezelf over hoe positief ik was. Ik was ook zeker van mijn zaak  en wou er dan ook niks meer over horen. Het was alsof er een laddertje stond en ik weer op mijn ''roze'' wolk was gaan zitten.

Volg mijn leventje als mama op Instagram: detrotsemama