Eindelijk de pijn verklaard en bedrust

Ik lig nog steeds in het ziekenhuis, heb 2 behandelingen gehad tegen de trombose op mijn mechanische hartklep, ben 15 weken zwanger, heb heel veel pijn en heb zojuist een radiologische echo gehad.

Terug op de kamer wacht mijn vriendin op me. Zij zal me de rest van de dag bijstaan. Ik had haar al snel gezien toen ik de lift in ging en zij de lift uitkwam.

Ik heb een bloeding.
De bloeding veroorzaakt de pijn en mijn lage hemoglobine gehalte (hb-gehalte, was onder de 5).
De vriendin heeft zelf een hernia gehad en de pijn lijkt een beetje op wat je dan voelt, zenuwpijn. Ze helpt met met ademhalen en concentreren. Niet dat ik wil hoor, nee ik wil gewoon naar huis, genieten van mijn zwangerschap en niet al deze enge shit, maar ze dwingt me en ik doe mee.

Mijn cardioloog komt de laatste updates geven.

Het goede nieuws: de trombose is weg! Yes, dat is fijn.
Het slechte nieuws: ik heb dus een bloeding. Een psoasspierbloeding wel te verstaan. Die bloedingen zijn één van de ergste pijnen die je maar kan hebben zegt mijn cardioloog. Niks spierpijn dus en niks aanstelleritis.
Om de bloeding te stoppen moet ik bedrust houden en zo plat mogelijk blijven liggen. Nu kon ik toch al niet meer lopen, maar ik mag ook niet meer op de po-stoel om mijn behoeftes te doen.
Alles moet de komende dagen liggend.

Plassen moet ik op een steek doen, maar die krengen zijn hoog en hard (en koud, maar dat terzijde). Met een been die steeds minder doet (inmiddels ook verdoofd aanvoelt)en onmenselijk veel pijn moet ik me daar steeds ophijsen en ook de houding is niet uit te houden.

Wat een geluk dat ik een invalverpleegster heb dat weekend die weet dat er ook plastic schuitjes zijn, veel kleiner en lager. Wat een verademing.

Het liefst drink ik niet meer, dan hoef ik ook niet te plassen. Eten en drinken gaat sowieso slecht. Ik heb geen honger en niks smaakt me. Voor de kleine in mijn buik probeer ik toch steeds wat te eten en te drinken.

Ik weet niet hoe het bij jullie was in de zwangerschap, maar mijn ontlasting lijkt sowieso nu al via een heel andere weg te gaan, moet je nagaan als je het liggend moet doen..........
Bah, ik zal jullie de details besparen. Bedrust is gewoon niet fijn, punt uit.

Weer terug naar de avond van het ontdekken van de bloeding, eindelijk mocht ik een sterker middel dan paracetamol. In overleg met de gynaecoloog natuurlijk.
Van de eerste keuze bij pijn, mag ik gelijk naar zo'n beetje de laatste keuze bij pijn: Oxynorm/oxycodon.

En zelfs dat helpt maar een beetje. Mijn nachten gaan er als volgt uitzien: Starten op de eerste zij met een coldpack, kussen tussen de benen en oxynorm. Dan wordt ik wakker na zo'n 3 uur en na 4 uur wissel ik van zij, nieuwe coldpack en weer een oxynorm. Rond 6 uur in de ochtend is de oxynorm uitgewerkt en ga ik maar serie kijken.

De eerste dag haalt mijn verpleger me over om oxynorm ook overdag te nemen, maar dat valt niet goed. Ik word sloom, duizelig en misselijk. Overdag heb ik altijd wel mijn moeder of Jelle aan mijn zijde, dat is voldoende afleiding. Evt. neem ik het voor mijn middagdutje in.

Al eerder in de opname heb ik mijn gewone matras ingeruild voor een antidecubitus matras, maar als dit weekend mijn goede heup evenveel pijn gaat doen als mijn slechte, werkt ook dat niet meer. Gelukkig is er ook nog een elektrisch antidecubitus matras, wat een verademing!

De maandag lijkt mijn hb-gehalte stabiel te zijn en mag ik voorzichtig weer op de po-stoel.
Dat is eng, wat doet mijn been nu nog? Mijn voet kan ik nog bewegen, ik hoop ook echt dat die functie blijft. Het gaat toch mis, ik zak door mijn been en val. Gelukkig is er niet meer schade ontstaan.
De fysio zet alvast een looprek neer, wat? Moet ik daarmee gaan lopen? Ik kan niet eens lopen........

Oja, de fysio. De fysio had ik een paar dagen terug al aangevraagd. Voor tips en tricks bij zwangerschapsklachten in het bekkengebied. Alleen kwam ze net toen ik sliep, die had ik dus gemist. Achteraf gezien een geluk, want met elke beweging bloedde ik meer en meer leeg in mezelf.
Sowieso iets engs om over na te denken, ik bloedde gewoon leeg in mezelf............

Mijn hoge hartslag bleek al die tijd een teken van de bloeding te zijn. Mijn hart had het zwaar om het weinige bloed wat er nog was rondgepompt te krijgen.
Later gaf mijn man ook aan dat hij me vanaf die dinsdag elke dag bleker vond worden. Maar ja, moe en binnen in een ziekenhuis, dat doet niemand goed.

De verpleger die mij een aansteller vond wilde ik niet meer aan mijn bed hebben. Toen de bloeding bekend was heb ik aangegeven hem niet meer als verpleger te willen. Dit hebben ze gerespecteerd.

De verpleger die me die ochtend aan het lijntje hield met de zaalarts draaide als een blad aan een boom om en was na het ontdekken van de bloeding super lief een meelevend.

Geen van allen hebben excuses aangeboden of zijn er op terug gekomen. Wellicht kom ik hier nog eens op terug.

En dan is het weer een dag later en moet ik terug naar de verpleegafdeling, ik ben te goed voor de hartbewaking.
Daarover in een volgende blog.