Snap
  • Ziekenhuisopname
  • antistolling
  • mamameteenhartafwijking
  • Tromboseindezwangerschap
  • 13wekenecho

Eindelijk de 13-wekenecho

Deel 8: Zwanger met een hartafwijking

In mijn vorige blog konden jullie lezen dat ik een trombose op mijn mechanische hartklep heb.
Ik ben geboren met Truncus Arteriosus 1 en Atrium Septum Defect. Ik heb een mechanische hartklep in mijn aorta en een donorklep in mijn longslagader.

Ik ben opgenomen in het ziekenhuis. Mijn eerste nacht was niet zo fijn. Vol spanning, geen verduisterde kamer, veel onzekerheid, een infuus en een infuuspaal die nog wel eens piept. Oja, vergeet ook de bloedafname om de 6 uur niet en dan nog bijstellen.

Korte uitleg: de antistollingswaarde moet om de 6 uur worden bepaald. Als deze binnen de ratio is, gebeurd er niks en zijn de 6 uur ingegaan vanaf afname. Moet de dosering worden bijgestuurd, dan wordt ongeveer een uur na afname (dan is de uitslag bekend) de dosering aangepast en gaan dan de 6 uur in. Dus dag en nacht, steeds wisselende tijden.

Dan het goede nieuws: Ik mag vanmiddag met bed en al naar het kinderziekenhuis voor de 13-wekenecho.

Maar eerst willen ze met mij in alle vroegte naar het VAS-team (Vascular Access Service) om een MID-lijn te laten plaatsen. Een MID-lijn is langer dan een infuus en gaat langer mee. En korter dan een PICC-lijn. De MID-lijn zal worden gebruikt om de bloedafnames door te doen en als infuus voor het antistollingsmiddel.
Ze willen al gaan rijden voor ik mijn ontbijt op heb. Ik kan al slecht nuchter zijn en mijn zwangerschap maakt het er niet beter op. Snel eet ik even wat en dextro mee voor het geval dat.

We gaan zo vroeg dat mijn man Jelle nog niet gearriveerd is. Gelukkig gaat een lieve verpleegkundige mee, ze beloofd me bij me te blijven en dat ik haar hand mag fijnknijpen.

Een MID-lijn plaatsen is een kleine operatie, alles wordt steriel afgedekt door het bekende blauwe doek. Leen van het VAS-team wist me samen met de verpleegkundige rustig te houden. Leen werd die opname belangrijk voor me, altijd belangstellend en fijne afleiding.

En toen sloeg de sfeer om. De verpleegkundige werd stiller, Leen werd stiller, iedereen werd stiller. Ik vroeg: Gaat het wel goed? Ja, ik hoefde me geen zorgen te maken kreeg ik te horen. 

Maar het ging niet goed. Tweemaal boog een slangetje in mijn ader dubbel. Ze moesten het plaatsen van een MID-lijn staken.
Ik had klamme handjes en mijn verpleegkundige ook. Ook zij vond het oprecht ineens heel spannend worden.

Geen MID-lijn en geen langdurige oplossing voor het infuus en de bloedafnames.

Ik wilde heel graag terug naar mijn kamer om bij te komen. In overleg met het VAS-team zijn we terug gegaan naar de afdeling zodat het VAS-team een nieuw plan kon bedenken.

Het VAS-team kon alleen geen nieuw plan bedenken en daarom werd er voor ik naar de 13-wekenecho ging een infuus geprikt. Om het mezelf comfortabel te maken heb ik gevraagd om een verdoving. Normaal laat ik infusen zonder verdoving zetten, maar ik vond mezelf best zielig op dat moment. Een infuus geeft meer kans op verstoppen en sneuvelen, maar voor nu het beste.

In de komende blogs zal ik jullie mijn avonturen bij het VAS-team besparen. 

Kort samengevat: Het infuus heeft het ruim een week uitgehouden, daarna werd het bijna dagelijks een tripje naar het VAS-team, waar ik altijd hoopte dat Leen er was. De batch waarvan materiaal gesneuveld is in mijn arm is teruggestuurd en ze nemen dat materiaal elders af.

En dan het leuke van deze blog: De 13-wekenecho. Met een nieuw infuus en een verpleegkundige die het tof vond dat ze weer eens door de tunnel mocht en een echo mocht bijwonen gingen we op pad naar het kinderziekenhuis.

We waren gelijk aan de beurt, wederom keek ik pas toen ik hoorde dat alles goed was. En daar was ons kleine baby'tje. Die bewoog vrolijk in mijn buik. Sinds de baby was gaan bewegen zijn alle echo's een uitdaging geworden en dit zou ook zo blijven.
En toen kwamen we bij het hartje, ik zag het gelijk: Twee mooie bloedstormen die niet mengen! Dat is wat ik graag wilde zien, met mijn hartafwijking was het zuurstofarme bloed met het zuurstofrijke bloed gaan mengen. Voor nu zijn een ASD en VSD uitgesloten, de kleppen en kleinere onderdelen zullen uitgebreid bekeken worden bij de 20-wekenecho.

Maar aan de 20-wekenecho durf ik nog niet te denken.

Zorgen overheersen, hoe gaat het met mijn hart? Slinkt de trombose op mijn mechanische hartklep? Wat als ik de behandeling met de propoplosser (actylise) moet hebben, overleef ik dat? Als ik het niet overleef heeft mijn kindje nog geen schijn van kans.

Als we terug zijn op de kamer wordt er op de deur geklopt, Muziek aan Bed (twee cellisten en 1 cello) is op de afdeling en of ze voor ons een lied mogen spelen. Ja natuurlijk, kom binnen.
Om te bepalen welk lied ze gaan spelen vragen ze naar ons verhaal en dan gaan ze spelen.
Wat vertolken ze Roller Coaster van Danny Vera prachtig! Tranen in onze ogen, een rollercoaster, ja daar zijn we wel in belandt inmiddels.

In het weekend is het rustig op de afdeling en krijg ik visite van een vriendin en mijn schoonmoeder. En ik heb een hartecho gekregen, maar daar hoorden we niks meer van terug.

Jelle mag blijven logeren omdat onze situatie zo uitzonderlijk is en we kijken Wie is de Mol.

Die hartecho dus, meestal is het in een ziekenhuis dat als je niks hoort, de uitslag goed is. Dat gaf ons hoop.

Tot ik maandag alleen was en net wat wilde gaan eten. De cardiologen kwamen binnen...............

Hi! Praat je ook mee met postauthor?

Sharing is caring! Deel ook jouw ervaring of mening over dit onderwerp.

Pssst... Ben je er nog?

Er staan nog meer inspirerende verhalen op je te wachten! Maak nu gratis een account aan of log in om verder te gaan.

Nooit meer iets missen van Mamaplaats?

Schrijf je nu in voor de nieuwsbrief!

Hi! Laat je ook een reactie achter bij De_Mama_die_tikt?

Of praat mee en deel direct jouw ervaring of mening!

Heb je ook een verhaal of tips om te delen?

Start dan nu je eerste post! Een story, forumtopic of poll plaatsen kan ook.