Eigenwijs of te groot (2020) deel 3

Zoals ik in mijn vorige blog had beschreven, was mijn eerste versie (draaien van de baby in de buik) niet gelukt. Het was jammer maar hij bleef 5 min goed liggen. Voor mij gevoel, moesten ze hem nog iets doordraaien. En dan lag hij goed. Dus precies een week later moesten we ons weer melden op de verloskamers. Deze keer had ik mijn moeder meegenomen, aangezien mijn man moest werken en de uren nodig had na de bevalling. Goed, ik kreeg opnieuw een polsbandje om, werd weer aan de CTG gelegd voor 30 minuten en er werd daarna een echo gemaakt. Opnieuw bleek er sprake van dwarsligging. Twee attente verloskundigen deden hun uiterste best. Echter, hij was inmiddels zo gegroeid dat het deze keer moeilijker was. De eerste poging slaagde niet, maar deze keer daalde de hartslag van de baby.

Ondertussen dacht ik: 'Wat ben ik eigenlijk aan het doen? Is dit wel goed voor ons kindje? Waarom kan ik de dwarsligging niet accepteren?!'

De gynaecoloog kwam erbij en ze deden nog een poging. JA! Gelukt... wederom aan de CTG en doodstil blijven liggen. Ohnee.. ik moet niezen! Nee toch? Hatsjoe... nee de baby draaide weer dwars.. 😐 wat baalde ik van mezelf. Ik belde verdrietig mijn man op.. ik had gefaald. Ik moest niezen... 

Na 30 min kwam de gynaecoloog en verloskundige terug. Er werd een echo gemaakt, waarop de dwarsligging te zien was. De gynaecoloog ging de keizersnede (sectio) plannen.. 20 februari 2020 (20-2-2020) lijkt me een mooie datum zei ik nog.. 

Eén week voor de sectio werd ik verwacht op de preoperatieve screening (pos). Ik kreeg uitleg over de ruggenprik, opnameduur, etc. 

19 februari kreeg ik een telefoontje. Morgen zou hij geboren worden. Stiekem hoopte ik nog dat hij uit zijn eigen gedraaid zou zijn. We waren als eerste aan de beurt, dus gingen vroeg ons bedje in..