Eigenwijs of te groot (2020) deel 2

Waar was ik gebleven... zwangerschapsdiabetes dus. Verwijzing voor de Gynaecoloog, Dietiste, Internist etc. 

Als eerste moest ik naar de dietiste. Ik vond dit wel een grote stap. Alsof ik niet zou weten wat ik wel of niet kan eten? Is de dietiste niet voor ondervoeding of morbide obesitas? Nou.. daar ging ik. Met frisse tegenzin. Ik kan je vertellen dat het een leuk en interessant gesprek was. Ze oordeelde niet en gaf mij tips over snelle en langzame koolhydraten, namen mijn intake door en benoemde wat ik eventueel kon aanpassen. Ik kreeg het meetapparaatje mee maar dit is voor mij geen probleem als verpleegkundige zijnde. Eigenlijk was het gesprek best prima. Niets om tegenop te zien. In eerste instantie dagelijks geprikt totdat ik de waarden moest doormailen naar de internist. 2x per week was prima. Hallelujah want die vingers deden ook wel pijn van al het prikken. De intake van de internist stelde niets voor en ik heb langer in de wachtkamer gezeten, dan binnen. Zonde van de tijd dus.. 

Afijn.. de 20 weken echo was dus in het ziekenhuis. Het buikje was vergroot (door de diabetes) en hij lag dus weer dwars. Maar het kon nog alle kanten op..

De weken die volgde gaven ze aan dat hij hard bleef groeien. Het waarschijnlijk een grote baby zou worden. 9 of zelfs een 10 ponder was de conclusie.. nu ben ik zelf niet goed met het uitrekenen van pond naar kilo dus ik keek nog met een vragend gezicht naar de gynaecoloog. Tevens lag hij herhaalde keren dwars of in stuit. Bij de 35 weken hadden we weer een afspraak bij de gynaecoloog. Ik voelde dat hij nog dwars lag doordat ik vaak een schop kreeg in mijn buik rechts of richting mijn blaas/bekken. 

Dat betekend een versie.. het uitwendig draaien van de baby. Ik had van te voren alle filmpjes bekeken die er waren. Het is een aanrader om dit niet te doen haha. Ik was stik zenuwachtig die ochtend. Om 10.00 uur mocht ik mij melden op de afdeling. Tegenover de balie zag ik op de deur het naambordje van mijn zus. Zij was voor de 2x moeder geworden en mijn nichtje was net geboren. Wat een geluk! En wat een prachtig gezinnetje. 'Nou.. nu ik ook', dacht ik. Nadat we naar buiten liepen kreeg ik een polsbandje om en werd aan de CTG gelegd. De verloskundige kwam bij me langs en legde uit wat ze gingen doen. Na een CTG van 30 minuten kreeg ik nog even een echo om te bekijken hoe de baby lag. Hij lag nog steeds dwars, dus de versie kon doorgaan. Ik vroeg of we het eerst zonder infuus konden proberen, omdat ik had gehoord dat dit nog weleens bloedverlies kon veroorzaken. Ze ontspannen de baarmoeder natuurlijk.

Daar stonden twee verloskundigen naast mij. Ik moet zeggen dat ze echt ontzettend lief waren en mij geruststelden. Ik mocht plat gaan liggen, benen recht naar beneden en één keer diep inademen. Ze 'schepten' in mijn buik en begonnen te duwen.

Het was niet comfortabel maar ook niet mega pijnlijk zoals ik eerder had gelezen. Ik heb overigens mijn man nog nooit zo geschokt zien kijken. Hij had zijn mond open en zijn hand ervoor. Zijn huidskleur werd wat bleker maar kon zichzelf wel overeind houden. Na 2x trekken en duwen, zat hij op zijn plek. Althans volgens de echo maar ik voelde dat hij niet goed lag. Ik voelde een enorme 'druk'. Alsof iets wil draaien maar tegendruk heeft. Welgeteld duurde het precies 5 min en toen draaide hij weer dwars. Wat een domper!.. dan nog maar een poging.