Een week wachten

Dat was een van de langste weken van mijn leven. De tijd schoot niet op. Het leek wel een eeuwigheid te duren. Gelukkig gingen we het weekend eventjes weg met mijn schoonfamilie. Even wat afleiding. Het was erg gezellig. De eerste dag naar Preston Palace geweest en de dag erna naar Wildlands. Maar de zondag zijn we toch eerder vanuit de dierentuin naar huis toe gegaan. Het was al heel raar weer. Het ene moment hadden we heel mooi weer met een lekker zonnetje maar in de middag sloeg dat om naar sneeuw.

Ik was die dag al niet heel erg lekker. Voelde mij misselijk. Kon er bijna niet van lopen. Onderweg naar huis zijn we ergens gestopt om wat te eten. Ik moest natuurlijk ook even naar de wc. Daar tot mijn schrik lichtroze bloedverlies. Zou het dan toch niet goed zijn? Was dit een voorteken dat het toch afgebroken zou gaan worden?

De verloskundige gebeld en uitgelegd wat er gebeurd was. Helaas konden ze op dat moment vrij weinig doen en gelukkig had ik de dag erna al een afspraak staan voor een echo. Het kon nu nog 2 kanten op gaan. Het was dus nog even afwachten.

Wat was ik blij dat de avond verder voorbij vloog. Ik was best zenuwachtig. We zaten nog steeds zo in de onzekerheid. De volgende ochtend ben ik weer samen met mijn partner naar de verloskundige gegaan. Er werd meteen een inwendige echo gemaakt. Maar helaas was het beeld hetzelfde als de week ervoor. Ik zou doorgestuurd worden naar de gynaecoloog.

De verloskundige vertelde dat er een eventuele miskraam aan zat te komen. Ik had een paar opties om dit te laten doen. Ze heeft dat allemaal uitgelegd wat we konden verwachten. Ze zou een afspraak maken voor mij in het ziekenhuis en mij daarover nog bellen wanneer dit zou zijn.

Thuis gekomen gingen mijn emoties door het dak heen. Wij waren allebei zo blij met deze zwangerschap. Zo onverwacht, maar zo gewenst. En nu, kon ik alleen maar huilen.

Voor nu wens ik je een fijne dag, avond of nacht. En alle liefde voor jou. 💛

Liefs, Marjolein