Een sprankje hoop

Woensdag 1 Juni 13 dagem voor de start van onze ICSI. Ik voel me gek en heel onrustig.Ik zit rustig thuis en bedenk om gewoon voor de zoveelste keer in de afgelopen jaren een zwangerschaptest te doen. Zie ik het nu goed een 2e streepje heel licht maar ik zie hem toch.....5 testen verder om gewoon zeker te zijn en jahoor nogsteeds een 2e streepje geen tuur streep geen verbeelding hij staat er. Shit dit is echt. Huilend sta ik daar alleen in de keuken. Het is pas 11:50 mijn man is pas thuis om 17:00 hoe ga ik dit doen. Al maanden ligt zijn cadeau klaar voor dit moment een lief rompertje met de tekst dat hij papa wordt. Ik geef hem zodra hij thuis is direct het cadeau en we zijn beide in tranen. Vrijdag 3 juni ik word wakker en voel me anders niet zoals de afgelopen dagen. Ik maak me zoontje klaar voor school en mezelf voor werk. Ik zie een beetje bloed na 30 minuten zie ik nog meer. Ik bel mijn cliënten af en bel de huisarts. Ik mag bloed laten prikken nog voordat ik bij de huisarts ben verlies ik mega veel bloed. Uiteindelijk verlies ik heel veel bloed en stolsels mijn HCG waarden blijkt laag! Het is gewoon een miskraam. Alle hoop is weg beide gebroken. Nu moeten we afwachten tot mijn lichaam alles afstoot. 14Juni kunnen we beginnen met ons traject,maar ik wil het even niet meer.

Weten hoe ons verhaal verder gaat,volg me dan vooral.