Een perfecte echo, op het hartje na..

1 maart was het dan zo ver, 2 goede knalstrepen, terugplaatsing nummer 4, zou het dan nu goed gaan? De uitslagen waren gunstig, het was de beste embryo van de 5 die we hadden, de welbekende kwalen begonnen en er stond een emmer beneden en boven naast het bed. 

Hoe naïef ook na alles wat er is gebeurd, we hadden echt goede hoop. Door ivf/icsi zijn we een keer eerder “goed” zwanger geworden en dat is onze oudste dochter. Elk fabeltje, feitje en eigen “gelukstic” hebben we hetzelfde uitgevoerd als toen.. Inclusief de accupunctuur en voetreflex behandelingen. De hcg scores waren goed en ik had een hogere dosis utrogestan en zumenon dan toentertijd, dus dit moest echt helemaal goed komen! 

Elke dag was er weer 1, 24 dagen wist ik dat ik zwanger was. 24 dagen vol met liefde, blijdschap, angst, schuldgevoel en twijfel of ik het wel durfde, maar wel met vertrouwen en hoop… Hoop voor een lichtpuntje na het verlies van Pippa-Louise, een lichtpuntje, vervangen kunnen en willen we nooit.

En toch begon met 6 weken en 5 dagen opeens het bloedverlies. De echo’s die volgden waren “mooi” zoals het had moeten zijn alleen miste het kloppende hartje. Ondertussen loop ik alweer 1,5 week met kraamverband in. Vanochtend heb ik de 2de dosis pillen ingebracht om de boel nog verder op te wekken. Hopelijk hebben we van de week een “beter” beeld bij de echo. We zijn er helemaal klaar mee. Continu de krampen, bloedverlies en stolsels, maar nog steeds geen enkele maaltijd binnenhouden en zo moe zijn. P. vind het verschrikkelijk om aan te moeten zien en wil het liefst alles overnemen. En ik? Ik hou van de kwaaltjes, ja totaal niet, maar het geeft mij bevestiging en hoop.. maar dan wel graag bij een gezonde, goede zwangerschap. Niet nu, voor helemaal niks..

We zijn leeg, op. De wens is zo groot en de kans nog maar zo klein. Ik probeer er niet teveel bij stil te staan, door te gaan, anders ben ik bang dat ik verdrink. De gedachte dat ik nooit meer van een levende baby mag bevallen… het knijpt mijn keel dicht.

De ritjes naar Gent breken op, bang voor de definitIeve stempel, ook al staat die daar al in de computer, hij is nog niet per brief naar de huisarts en gynaecoloog in NL gegaan.. zal die laatste dan toch tegen alle verwachtingen in mogen blijven? Is er niet iets wat ik nog kan veranderen aan mijn te lage amh waarde? Kunnen we de professor niet overhalen? 

Malen, malen en malen.. Het liefst rijden we nu naar Gent en aan de andere kant is het ook wel even fijn om geen hormonen te hoeven nemen.. en dan komt weer dat stemmetje om de hoek kijken die het nu zelfs mist om de hormonen en andere pillen te moeten nemen, wat zeg ik, ik snak er naar.. Weer een nieuwe rollercoaster. 

Maar stap voor stap, eerst zorgen voor herstel en een “lege” echo.. Nooit eerder heb ik een miskraam met dit gevoel ervaren. Ik ben al zo veranderd en wil niet nog meer veranderen.. 

Insta @huisjevanliefde