Een miskraam verwerken, maar kan je zoiets wel verwerken...

Pfff wat een verschrikkelijk gevoel om dit mee te maken. Een miskraam verwerken kan dat eigenlijk wel... Ik wilde hier mijn blog over schrijven omdat er eigenlijk best een taboe op is, je vind er nog niet heel veel over op het internet. Ja er zijn zat sites die beschrijven wat een miskraam is en wat dit met je doet, maar je vind niet echt verhalen van vrouwen die hier ook mee te maken hebben gehad. Want wat eigenlijk bizar is er zijn best veel vrouwen die hier mee te maken krijgen, sommige vrouwen net in het begin maar ook veel vrouwen die bij 10 weken een miskraam krijgen. Bij mij ging het helaas mis toen ik 6,5 week was. 

Toen ik ontdekten dat ik zwanger was voelde ik een heel warm gevoel van binnen, ik was zo intens gelukkig en opgelucht. Ja opgelucht dat het gewoon gelukt was, zo veel jaren verdriet en teleurstellingen. Die dag met die positieve test in handen, ik weet nog wel dat ik daarna op m'n telefoon zag en las dat het geluid van qmusic was geraden. Ik dacht heel even nee ik heb het weer niet geraden, maar ineens dacht ik nee wacht hallo IK HEB GEWOON DE HOOFDPRIJS IN M'N BUIK.Waarom was ik niet eerder begonnen aan acupunctuur , want ik weet zeker dat dit ook echt een aandeel heeft gehad bij deze uitslag. Ik weet natuurlijk niet of dit bij elke vrouw het geval is, is natuurlijk wel logisch want ondanks dat we als vrouwen dezelfde lichamelijke ''onderdelen'' hebben , gaan veel dingen bij iedere vrouw wel anders. Daar ben ik inmiddels wel achter naar 6 jaar intensief bezig zijn met een proces voor onze kinderwens. Gek eigenlijk dat je tijdens biologie krijgt te horen hoe kinderen worden gemaakt en geboren en hoe een condoom om moet en wat maandverband is.. Maar that's it

Terwijl ik dit stukje van m'n blog schrijf zit ik in de wachtkamer van het ziekenhuis, ik had vandaag een 2de afspraak om te kijken hoe het er van binnen allemaal uit ziet. Ze gaat bekijken of mijn lichaam alles uit zich zelf opruimt, want het komt bij veel vrouwen dat het lichaam het niet zelf opruimt. Vaak krijg je dan of een ''operatie'' zodat ze het kunnen verwijderen of je krijgt medicatie om een soort van ''abortus'' te creeeren. Gelukkig ja klinkt misschien gek dat ik dat zeg, maar gelukkig heeft mijn lichaam alles zelf ''opgelost'''.

Terwijl ik dit stukje schrijf ben ik precies een week verder , nadat we het ellendige nieuws kregen in het ziekenhuis. Ik heb niet hele leuke dagen achter de rug, ik was vorige week vrijdag ook nog eens jarig en voelde me totaal niet jarig. Het was ook nog zo onwerkelijk, ik dacht na die test EINDELIJK!! Precies vorig jaar november zijn wij gestart met KID, hierover schreef ik een paar blogs geleden. Wat voelde het toen fijn dat we eindelijk mochten starten, we hadden namelijk 2,5 jaar op een wachtlijst gestaan. En die positieve test was een kers op onze enorme taart!

De afgelopen dagen zijn wisselend geweest, zo kon ik soms prima de dag doorkomen en zo had ik dagen dat ik even niet meer wist wat ik moest doen. Wauw en wat een lieve berichten en support hebben wij de afgelopen dagen gehad :). Zoals ik aan het begin schreef is er nog niet echt veel te vinden over de miskraam.. Geen ''ervarings'' verhalen, ik snap ook dat veel mensen het lastig vinden om het te delen. Maar ik hoop door deze blog te delen een onderdeel te zijn van het doorbreken van het taboe. Lieve vrouwen die ook in zo'n situatie hebben gezeten, het geeft niet je hebt niet gefaald. Dit gevoel van onmacht gaat weg, het heeft tijd nodig. Hopelijk kan je een manier vinden om het een ''plekje'' te geven, je hoeft je nergens voor te schamen. 

Mijn man en ik hebben er voor gekozen om samen een ballon los te laten , om het op een symbolische manier een plek in ons hart te geven. We deden dit ook voor ons rouwproces, maar ook omdat dit echt samen te beleven en het verdriet te delen. De ballon hebben we bij ons in de buurt los gelaten op mijn verjaardag. Het was mooi en fijn dat we dit hebben gedaan. Ik ben de afgelopen dagen ook in gevecht geweest dat ik me schaamde, dat mijn verdriet er niet mocht zijn. Want er zijn vrouwen die hun kind hebben gevoeld, geroken en gezien. Hoe kan ik nou verdriet hebben over iets dat nog zo klein is, zo klein als een rijstkorrel... Maar wat voelde ik veel voor die rijstkorrel , wat een liefde had ik al voor ons kind. 

De afgelopen dagen als ik stil voor me uit zat te staren, was ik aan het fantaseren hoe hij/zij eruit zou zien. Hoe het neusje eruit zou zien, of het mijn lippen zou hebben. Wat zijn/haar karakter zou zijn, of het net zo eigenwijs zou zijn als zijn/haar moeder. Hoe hij/zij zou ruiken... Maar ik weet zeker dat ik dit alles echt ga mee maken, ik heb HOOP en VERTROUWEN dat het goed komt....

https://www.instagram.com/huisje_boompje_handicap