De weg van verdriet.

December 2020. We hebben een biochemische zwangerschap gehad. Een vroegtijdige miskraam. Die dag heb ik alleen maar gehuild. Bij alles wat ik deed schoot ik weer vol. Ik hoefde Jeffrey maar aan te kijken en brak weer. We hebben amper een woord gewisseld. 

Ik kon het niet opbrengen om het onze ouders persoonlijk te vertellen. Ik heb onze belevenissen van de afgelopen maanden op papier gezet, wat ons heeft bezig gehouden. En waartoe het heeft geleid. Vervolgens dit toe gestuurd.

Pas laat die avond begonnen we te praten met elkaar. Beide flink overstuur natuurlijk maar het word ons allemaal teveel. We besluiten onze weg stil te leggen. Fysiek ben ik prima in staat alles te ondergaan. De spuiten, de pillen, punctie.. je hebt er alles voor over en de pijn ben je "snel genoeg" vergeten. Maar het mentale deel van IVF, compleet onderschat! We zijn gelukkig getrouwd. Dit willen we natuurlijk ook blijven. We hebben rust nodig, tijd voor verwerking. Ons samen weer op de eerste plek te zetten. Weer samen zijn, even genieten en geen medische molen. Hoe moeilijk het is, je wens alweer op "pauze" te moeten zetten.. is dit echt iets wat we nu moeten doen.

We vieren kerst, oud en nieuw en gaan met een "frisse" start beginnen aan 2021. Er komt rust. De brood nodige rust die we nodig hebben.

In onze omgeving komt na verloop van tijd natuurlijk de vraag weer aan bod; "Zijn jullie alweer begonnen? Wanneer gaan jullie weer beginnen? Jullie worden er niet jonger op!? Dadelijk zijn jullie dat stel wat geen kinderen heeft." Het doet pijn. Want inmiddels zijn we ruim 3 jaar verder. We willen niks liever dan ons eigen gezinnetje. Maar we kunnen niet meer. Geestelijk ben ik op. 

Onze tijd komt nog wel. Echt we geven niet op. Maar voor nu, pauze. Rust. Genieten. Herpakken. Gewoon weer wij zijn.