De weg naar een wondertje.

29 September 2017. De dag dat wij elkaar het Ja-woord gaven. Een dag zoals in een sprookje. We hadden de aller laatste mooie dag van het jaar. De hele week had het al geregend, maar toen onze dag begon scheen de zon volop. We hadden 25 graden en genoten van alles om ons heen. Een dag om nooit meer te vergeten. Ook dit was de dag dat ik stopte met de pil.

Na een goede 15 jaar de pil te hebben geslikt, wist ik wel dat deze even te tijd nodig zou hebben om uit te werken. Maar ik werd netjes na een dag of 30 ongesteld de maand erop. Niks op aan te merken en met een kinderwens moest het geen probleem zijn. Eind januari van 2018 werd ik niet ongesteld. Stiekem met een beetje hoop wachten ik geduldig een week. Niks.. Hup naar de drogist en testen halen. De volgende ochtend meteen een test gedaan. 3 minuten later, negatief.. verward belde ik mijn moeder op. Ze gaf aan dat ze toen in verwachting was van mij ook later pas positief testen, wacht nog een weekje en probeer dan opnieuw. Een week later testen ik helaas nogsteeds negatief.

Omdat een menstruatie uit bleef en ik negatief testen, besloot ik een afspraak te maken bij de huisarts. Na daar mijn verhaal te hebben gedaan gaf hij aan : "Dit is nog de uitwerking van de pil, niks aan de hand. Gewoon blijven proberen het komt wel goed." Zo gezegd zo gedaan.. Maar mijn cyclussen werden helaas steeds langer. 88 dagen was niks. Na een jaar "proberen" kregen we een doorverwijzing na het ziekenhuis, om ons te laten controleren. Januari 2019 inmiddels. Niet wetende wat ons nog te wachten stond.