De weg naar een positieve zwangerschapstest

Allereerst zal ik mezelf even voorstellen. Ik ben Rachelle, getrouwd met Roel en ondertussen mama van ons eerste kindje Lenn!

Grote kinderwens

Mijn kinderwens is altijd heel groot geweest. Van jongs af aan had ik altijd een grote droom om ‘vroeg’ moeder te worden. Natuurlijk besef ik me maar al te goed dat, kinderen krijgen niet vanzelfsprekend is. Je hoopt ook dat het op de natuurlijke weg gebeurd. Toen ik 16 jaar oud was, kregen wij een relatie. Je weet natuurlijk nooit hoe je relatie loopt, maar een stabiele basis is wel fijn. Tegen Roel zei ik wel eens dat ik vroeg moeder zou willen worden, uiteraard als het ons gegund zou zijn. Dit zei ik dan ook met de gedachten dat als het niet zou lukken, dat je er dan nog een beetje op tijd bij bent. Zou dit een voorgevoel zijn geweest?

Mijn cyclus

Roel en ik zijn nu 12 jaar samen, en 3 jaar geleden hadden we het besluit genomen dat we graag samen een kindje wilde. Ik was al een tijd gestopt met de pil, ik kan gewoon totaal niet goed tegen die hormonen. Hierdoor kende ik mijn cyclus natuurlijk heel goed (dacht ik). We hadden in het begin zoiets van, als het komt dan komt het. Ik had wel een app, maar ik hield mezelf daar niet mee bezig. Dit deden we een paar maanden zo, waardoor ik nog niet zwanger was geworden. 

Ovulatietest doen

De kinderwens werd steeds groter, hierdoor ging ik in een app bij houden wanneer mijn ovulatie was. Alles goed ingevuld, cyclus van 28 dagen en zo verder.. Nu gingen wij er echt serieus voor! Ook dit hielden we een paar maanden vol, en helaas bleef een zwangerschap uit. Ondertussen besprak ik dit vaak met mijn zus, die toen al twee kindjes had. We hadden het over ovulatie testen, maar ik dacht altijd dat er dan zo’n hoge druk achter zou zitten. De zwangerschap bleef steeds maar uit, waardoor ik toch maar besloot een keer ovulatie testen te doen. Mijn zus had ook gezegd, dat als je een jaar bezig bent en het nog niet gelukt is, je ook naar de dokter kan gaan. Dit vond ik wel echt een grote stap. Waardoor ik het heel lastig vond om een afspraak bij de dokter te maken. Dit stelde ik ook steeds een beetje uit. We gingen op vakantie, en precies daar had ik mijn ovulatie. Mijn man en ik hadden afgesproken als het dit keer niet lukt, maken we een afspraak bij de dokter. En helaas ook dit keer werd ik gewoon ongesteld. 

De eerste afspraken

Het moment brak aan, we maakten een afspraak bij de dokter. De dokter besloot ons door te verwijzen. We kregen een intake bij de fertiliteitsarts. Mega spannend allemaal.. Ook moest ik wennen aan het idee dat we misschien niet op de natuurlijke manier zwanger konden worden. Of misschien helemaal geen kindjes konden krijgen. Alhoewel ik wel nog hoop had, en daar niet gelijk van uit ging. Want ja we zijn toch nog jong.. Alles werd besproken, en onze arts vroeg wat wij wilde. We konden het IUI traject starten. Mijn man en ik hadden gelijk het gevoel dat we dit moesten doen. Misschien is het maar iets kleins, zo komen we ook achter de oorzaak. Ik had altijd het gevoel dat het aan mij zou liggen. Eigenlijk waren mijn onderzoeken die ik had gehad allemaal goed. Alleen kwamen wij er achter dat mijn cyclus geen 28 dagen duurt, maar 23 dagen. Waardoor we misschien steeds achter het net viste.. Ook was het zaad van mijn man iets minder van kwaliteit. Onze arts vertelde ons, dat we misschien een klein duwtje in onze rug nodig hadden. We startte met IUI! Omdat alles bij mij er goed uit zag tot zover ze het konden zien, hoefde ik ook nog geen hormonen in te nemen.

Steeds weer een teleurstelling

 Januari 2020 was het zover de eerste inseminatie. Helaas werd ik ongesteld. Mijn man en ik gingen er ook niet vanuit, dat de eerste keer gelijk zou lukken. Uiteraard is het wel altijd een teleurstelling als je dan weer ongesteld wordt. We bleven positief, en hielden hoop. Die tussentijd is gewoon killing, want ja.. wachten duurt lang. Toen was het februari, poging twee! Maar helaas, ook dit keer mocht het niet zo zijn. Ik vond dit lastig en werd meer onzeker, en ging twijfelen of alles wel ECHT goed was.. 

Zou het dan toch zo zijn..

De volgende maand brak aan, 11 maart kregen wij ons derde IUI behandeling. Bij de eerste twee pogingen werd ik echt al 5 dagen voor mijn test dag ongesteld. Ik mocht 26 maart testen als mijn ongesteldheid uit bleef. Zondag 22 maart was ik bij mijn ouders, nog steeds niet ongesteld, wat ik de andere twee keren al wel was. Wel had ik af en toe wat lichte krampen. In het ziekenhuis zeiden ze ook echt dat je niet eerder moest testen, voor teleurstellingen te voorkomen etc. Mijn zus zei steeds, kun je niet al testen, want ook zij vond het mega spannend. Ik wilde niet eerder testen, ik dacht gewoon dat het beter was om niet te doen. 

Wel of geen test doen?

Het was maandag 06.00 uur in de ochtend, toen ik wakker werd. Ik had echt kriebels in mijn buik, daardoor kon ik natuurlijk niet meer slapen! Gelukkig had ik een vervroegde test van de kruitvat liggen. Ik dacht ik doe die snel dan weet ik het voor nu, en dan ben ik weer rustig! 

Een positieve test

OMG, dit kan niet waar zijn! De test is positief! Hoe dan!? Zo onwerkelijk, ongeloof, en natuurlijk ook nog een beetje terughoudend omdat ik officieel 26 maart pas mag testen.. Ik maak mijn man wakker, helemaal geschrokken vertel ik hem dat ik zwanger ben! Ook hij is van slag.. We besluiten twee clearblue testen te halen, een voor diezelfde dag en een voor 26 maart. Maar ook die zijn allebei positief! We kunnen ons geluk niet op, zo blij en zo bijzonder! Na 2 jaar zijn we gewoon ZWANGER!!