De vruchtwaterpunctie

Toen ik hoorde dat mij een vruchtwaterpunctie geadviseerd werd, om te kijken of de mozaiek trisomie 13 in de placenta of in de baby zit, ging ik op mamaplaats gelijk zoeken naar ervaringen met een vruchtwaterpunctie. Vandaar dat ik besloten heb ook mijn ervaring met jullie te delen.

Vorige week dinsdag was het zover, we werden in het Erasmus MC verwacht voor een vruchtwaterpunctie. We hadden eerst een afspraak bij de gynaecoloog, waarna de vruchtwaterpunctie direct zou plaatsvinden.

Het gesprek met de gynaecoloog begon prettig. Ze vroeg hoe het met me ging, en of mijn vriend en ik er hetzelfde instonden. Het was de eerste arts die vroeg hoe het met ons ging, sinds er 3 weken geleden een bom werd gedropt dat er een ernstige chromosoom afwijking uit de NIPT kwam. We hebben toen een uitgebreide afspraak bij de klinisch geneticus gehad, en ik heb nog 2 afspraken bij de gynaecoloog in het ziekenhuis in mijn eigen omgeving gehad, maar daarin ging het alleen over het medische aspect. Niemand vroeg hoe het met mij ging na zo'n heftige boodschap, of wat voor effect zo’n bom op je relatie kan hebben. Ik vond het fijn dat er eindelijk een arts was die daar aandacht voor had.

Ik vertelde dat ik me nu vooral vast probeer te houden aan de hoop dat het alleen in de placenta zit, waar mijn vriend eigenlijk al afscheid aan het nemen is om zichzelf te beschermen. Helaas veranderde hierna het gesprek. De gynaecoloog ging mij uitleg geven over hoe ernstig trisomie 13 is. Dat kindjes meestal al in de buik of tijdens de bevalling overlijden, of anders maximaal 1 jaar worden. Eigenlijk was de boodschap die ze mij gaf dat trisomie 13 niet met het leven verenigbaar is. Ik werd hier verdrietig en angstig van, en daarna vooral boos. Ik wil deze boodschap nu helemaal niet horen. Er is gezegd dat er ook een reële kans is dat het alleen in de placenta zit, wat deze gynaecoloog ook bevestigde toen ik daarnaar vroeg. Ik wil proberen me aan deze hoop vast te houden, en pas na te denken over een eventuele beslissing als er meer duidelijkheid is. Ik vind het voorbarig om mij nu al zo angstig en verdrietig te maken terwijl er nog niets zeker is. En als blijkt dat het inderdaad in de baby zit, dan ben ik echt wel in staat om zelf een doordachte beslissing te maken. Het is mijn lichaam en mijn kind, en hier beslis ik over en geen arts. Maar voor nu wil ik er vanuit gaan dat dat allemaal niet nodig is!

Hierna mocht ik gaan liggen voor de vruchtwaterpunctie. Er was een arts die het echo apparaat bediende, een gynaecoloog die de vruchtwaterpunctie uitvoerde (dezelfde gynaecoloog als van het gesprek), een verpleegkundige en een stagiaire bij.

Eerst werd er met een echo gekeken of ze al bijzonderheden / afwijkingen konden zien bij de baby. Dit was gelukkig niet het geval, alles zag er normaal uit. Er was voldoende vruchtwater aanwezig, en mijn placenta lag achter wat ook gunstig was zodat ze die niet hoefde te raken.

Ik was angstig voor de vruchtwaterpunctie, omdat onze baby tot nu toe heel beweeglijk was. Ook op deze echo was hij/zij weer druk aan het bewegen. Ik was bang dat de baby door het drukke bewegen tegen de naald aan zou komen. Mij werd uitgelegd dat ze dat met de echo heel goed in de gaten hielden. Ook zou zodra de baby in de buurt van de naald kwam, de naald terug getrokken worden.

Toen ze de naald (zonder verdoving) in mijn buik staken viel me dit mee. Er kwam alleen geen vruchtwater omhoog. Volgens de echo zaten ze goed, maar toch kwam er geen vruchtwater omhoog. Volgens de gynaecoloog kan dit omdat ze dan nog niet door mijn vliezen heen zijn. Er werd hard op de naald gedrukt om door de vliezen heen te komen, en dat deed pijn! Echt heftige krampen in mijn buik die soms helemaal doorschoten naar onderen. Helaas kwam de baby toen te dichtbij, en hebben ze de poging moeten staken. Pijn voor niks dus… Nadat ik was bijgekomen, deden ze een 2e poging. En helaas kwam er weer geen vruchtwater mee, en moest er weer hard geduwd worden. Weer verging ik toen van de pijn, gelukkig kwam er nu wel vruchtwater omhoog. Ik was de hand van mijn vriend fijn aan het knijpen, maar die trok zijn hand ineens weg. Ik had geen idee waarom want ik lag met mijn ogen dicht op bed, maar ik probeerde daarna in mijn vest te knijpen om me te verzetten tegen de pijn. Ze hadden eigenlijk 3 buisjes nodig, maar bij 2 ½ buisje kwam de baby weer te dicht in de buurt en moesten ze stoppen. Gezien de risico’s die eraan zitten, wilde ze me geen 3e keer prikken. De gynaecoloog dacht ook dat 2 ½ buisje voldoende zou zijn. Toen ik opgelucht mijn ogen opende, zag ik dat mijn vriend zo erg aan het meeleven was dat hij was flauw gevallen. Gelukkig werd hij al geholpen door de verpleegkundige en de stagiaire. En werd hij op het bed afgevoerd dat eigenlijk voor mij klaar stond. Na de vruchtwaterpunctie moesten we voor de zekerheid nog een half uur blijven, voor ik naar huis mocht. Aangezien er geen bed meer klaar stond, ben ik onder begeleiding van de gynaecoloog lopend naar de rustkamer gegaan en daar op een stoel gaan zitten. Dit ging prima, ondanks dat ik de vruchtwaterpunctie echt vond tegenvallen, heb ik daarna geen moment last gehad. Na een half uur was ook mijn vriend voldoende bijgekomen om naar huis te rijden. (aangezien ik niet zelf mocht rijden) Ik kreeg als instructie mee dat ik 48 uur moest rusten / niet mocht werken. En 1 week geen zware inspanning / moest proberen mijn buik te ontlasten. Er werd verteld dat je een aantal dagen last kon hebben van krampen, maar hier heb ik geen moment last van gehad.

Dus kortom: de vruchtwaterpunctie viel tegen, maar heb daarna nergens last van gehad. Inmiddels zijn we al een week verder, dus neemt ook de angst voor een miskraam n.a.v. de vruchtwaterpunctie af. Nu is het helaas nog in spanning wachten op de uitslag. Dit kan vanaf het moment van de vruchtwaterpunctie nog 2-3 weken duren. En tot die tijd staat alles stil...