De opname

Zaterdag 1 juni. Samen met manlief en mijn ouders melde ik me in het ziekenhuis. De verpleegster brengt ons naar ‘mijn kamer’. Gelukkig heb ik een kamer voor mezelf. Volgens de verpleegster heel logisch, want ik kwam hier voor de rust. Ik had thuis toch ook gewoon rust, waarom moet ik perse opgenomen worden. De arts kwam me dat haarfijn uitleggen en na deze uitleg, begreep ik ineens de ernst van de situatie. Ik had zwangerschapsvergiftiging, pre-eclampsie. De eerste fase, niet ernstig, niet bedreigend voor mij of de kinderen. Maar ik moest vanaf nu wel elke dag aan CTG, meerdere keren per dag bloeddruk meten en om de 3 dagen bloed prikken en urine opvangen. Ik kreeg ook direct een infuus geprikt, voor het geval dat. In de hoek van de kamer stond een grote doos, voor noodgevallen. De doos zat vol met medicatie en naalden, hier was dus ook het infuus voor. Tijdens pre-eclampsie heb je kan op insulten, en deze doos kon de eerste medicatie behoefte bieden. Shit, dit is niet zomaar rust. In mijn hoofd bleef de vraag maar rondgaan, had ik dit kunnen voorkomen? Wat als ik eerder rust had genomen? Wat als ik eerder medicatie voor de bloeddruk had gekregen? Wat als?