De leukste reacties

als ik voorheen lekker ging wandelen, of boodschappen doen, of we gingen een dagje weg, werden we altijd aangesproken. Niet over ons, maar over onze tweeling. 

Je voelt je als tweelingmoeder al heel erg bijzonder, je bent bijzonder als je in verwachting bent van een tweeling, maar ook als ze geboren zijn. Soms voelde ik me wel een rondlopende attractie, en heel soms vond ik het ook vervelend. Ik kon nooit 'rustig' wandelen zonder aangesproken te worden.

Ik kan mij nog herinneren dat er een vrouw mij sterkte wenste midden in de supermarkt. Ik was een beetje verbaasd over haar uitspraak, maar heb er niet op gereageerd. 

Zo kreeg ik ook vaak te horen: 'is het een tweeling?' Waarop ik zei: 'ja, er zit maar 1 minuut tussen.' Of: 'ben je nog steeds met de vader van de kinderen?' Oké, ik was vrij jong toen Damian en Isalena werden geboren, namelijk 22. Maar vind het een hele vreemde/rare vraag. Ten 1e, wat maakt het uit? Ten 2e, het betekent niet dat als je jong kinderen krijgt de vader uit beeld verdwijnt. 

Ook heb ik de vraag gekregen of ik dan 18 maanden zwanger ben geweest ipv 9, of dit een serieuse vraag was durf ik niet te zeggen. Maar ik kon niet antwoorden op die vraag omdat ik oprecht met stomheid geslagen was. 

Ik weet nog dat er een mama naar mij toe kwam met wallen tot aan haar knieën en een pasgeboren babytje in de draagdoek. Ze vroeg of ik het niet erg zwaar vond, 2 van die baby's. Ik schudde mijn hoofd. Het is druk, maar zwaar zeker niet. Als ik nu terugkijk, vond ik de eerste 3 maanden het zwaarst. Ieder kindje is anders, ik heb het geluk 2 hele makkelijke kinderen te hebben. Maar als je een huilbaby hebt, zoals deze vrouw, heb je het extra zwaar. Ik had oprecht medelijden met haar! Maar de vraag of het niet zwaar was, kreeg ik minstens 3x per dag te horen. 

Nu de kinderen wat ouder zijn, gaan ze steeds minder op elkaar lijken. Je ziet wel dat het broer en zus is, maar ik kan me goed voorstellen dat mensen niet geloven als ik vertel dat het een tweeling is. Onze zoon is 5cm groter dan onze dochter. Hij word vaak als de oudste gezien, dit klopt ook. Maar hij is maar 1 minuut ouder, niet 1 jaar. Zo stapten wij een keer bij mijn schoonouders voor de deur uit de auto. De buurvrouw van mijn schoonouders zat in haar tuin. Ik haalde eerst onze dochter eruit, daarna onze zoon. Waarop de buurvrouw zei: 'oh, maar die ene is heel anders dan die andere!!' Ik moest er wel om lachen, het zijn 2 verschillende kinderen en zo voeden wij ze ook op. 

Damian en Isalena zijn nu 3 en echte peuters! Laatst had ik ze samen in de buggy en ze lagen zowaar te slapen. De middagdutjes zijn hier al een tijdje verleden tijd. Een vriendelijke meneer kwam naar mij toe en vroeg: 'hoeveel zit daar nu tussen?' Ik antwoord met: '1 minuut'. Hij zegt: 'maar dat is toch geen echte tweeling? Echte tweelingen zijn van hetzelfde geslacht, dus of jongens, of meisjes. Niet een jongen en een meisje.' Ik was eigenlijk best een beetje verbaasd, dus ik vroeg: 'wat is het dan volgens u?' Waarop hij antwoord: 'gewoon broer en zus.' Ik werd soort van een beetje kwaad, en ben maar gewoon verder gegaan waar ik mee bezig was op dat moment.

Ik heb wel eens tegen mijn man gezegd dat hij een t-shirt moet bedrukken voor me.

- Ja, het is een tweeling!

- Ja, ik ben nog samen met de vader.

- Nee, ik ervaar het niet als zwaar

- Ja, de één is heel anders dan de ander

Gewoon om alle vragen voor te zijn, helaas nooit gedaan! Maar het had wel heel handig geweest, scheelt een hoop tijd soms. 

Wat ik altijd wel als vervelend heb ervaren is het goed bedoelde advies van mensen met 1 kindje, of die helemaal geen kindjes hebben. Zo kreeg ik toen te horen van een mama met 1 kindje waarom ik ze niet 1 voor 1 ging voeden. Als ik alleen was legde ik Damian en Isalena in de wipstoel met de fles leunent op een knuffeltje, of doekje. Als de 1 al klaar was nam ik die lekker bij me om te boeren en vervolgens deed ik dit bij de ander. Ze kwamen ook altijd tegelijk voor de voeding. Ik heb die mama alleen gezegt dat het niet heel erg relaxed is als je ene kindje lekker ligt te drinken in je armen, en de ander ligt te brullen omdat die honger heeft. Ieder doet het op haar eigen manier, en respecteer die manier. Daarbij zijn 2 kindjes tegelijk toch heel anders dan 1 kindje.

Zo kreeg ik ook te horen dat een andere mama ook een bijna tweeling heeft. Ik begreep haar niet, want wat is nou een bijna tweeling? Het bleek dus dat zij 2 kindjes heeft en daar 15 maanden tussen zat. Uhmmm oké.. als jij het zo ziet, helemaal prima! Maar ik vond de reactie in ieder geval erg komisch! 

Nu Damian en Isalena ouder zijn, krijg ik steeds minder reacties, opmerkingen of vragen. Soms mis ik het wel, maar het is ook wel heerlijk! Ik kan nu gewoon naar buiten stappen zonder dat ik mij een BN-er voel en er tig man om mijn kinderen heen staan.