De eerste weken van mijn zwangerschap

Ik voelde aan alles dat ik zwanger zou zijn, maar toch wilde ik het ergens niet geloven. Het kon niet wéér zo snel raak zijn.. Het moet gewoon dat het langer zou duren deze keer, dacht ik.. Waar die gedachtes vandaan kwamen weet ik niet? Het zullen de hormonen wel geweest zijn..

Daar zat ik dan, met een positieve zwangerschapstest in mijn handen. Jeroen was er niet bij, die wilde ik verrassen. Nicolien, een van mijn liefste vriendinnen wist van onze kinderwens & het feit dat ik wilde gaan testen. Ze kwam om beelden vast te leggen zodat ik die later in de aankondiging kon gebruiken. Was de test negatief, dan hadden we afgesproken dat we de beelden gewoon weg zouden gooien. Dat hoefde dus niet, want de test was hartstikke positief. Wat een bijzonder en waardevol moment om dit samen te delen.

De reactie van Jeroen is te zien in het filmpje wat ik in mijn vorige blog deelde. Ook die kon het niet geloven.. Nu al??

Nadat ik me een paar dagen eigenlijk prima voelde begon de “ellende”. Het hoort erbij, maar wat vind ik dat eerste trimester toch altijd killing.. Bijna niemand die weet dat je zwanger bent, je wilt het nog niet vertellen maar voelt je tegelijkertijd zo ziek dat je het bijna wel moet vertellen.

De misselijkheid die ik deze zwangerschap had kende ik niet. Bij de vorige twee zwangerschappen was ik met vlagen een beetje misselijk, maar deze keer continue de hele dag. Ik kon niks & deed ook niks.

Wat heb ik me schuldig gevoeld naar de kinderen toe. Elke keer als die thuis waren lag ik op de bank omdat ik gewoon niks anders kon. Daar kwam die intense moeheid ook nog eens bij. Ik vond het dit keer met twee kinderen erbij echt pittig.

Op advies van mijn verloskundige kreeg ik medicijnen die de misselijkheid wat zou verminderen, en hallelujah wat was ik daar blij mee.

Ik voelde me niet meer misselijk, alleen die intense moeheid had ik nog, maar dat was wel te doen. Ik ging ’s avonds tegelijk met de kinderen naar bed zodat ik de dag goed vol kon houden.

Wel heb ik deze zwangerschap continue het gevoel gehad dat er iets fout moest gaan deze zwangerschap. Ik kon mijn vinger er niet op leggen waar dat gevoel weg kwam, maar vervelend was het wel. Misschien kwam het doordat de eerste twee zwangerschappen goed zijn verlopen? Dat ik daardoor dat gevoel had? Ik weet het niet. Zijn er meer moeders die dat gevoel herkennen?

De weken gingen voorbij en het moment van de echo kwam steeds dichterbij.. Wat als er niks zit? Wat als er geen hartje klopt? Ik maakte mezelf af en toe helemaal gek.

Een van mijn liefste vriendinnen is tegelijkertijd ook mijn verloskundige, dus zij stelde me gelukkig elke keer weer gerust, zo fijn!

In mijn volgende blog zal ik jullie meenemen in het moment van de echo.

Liefs,

Joël