De eerste 12 weken

Ik ben zwanger... kon het nog steeds niet geloven. In de avond kwam vriendlief thuis, daar zat ik met zenuwen in mijn buik en een cadeautje in mijn handen. Ik gaf hem het cadeautje en hij maakte het open. In het pakje zat een boek met de titel HELP ik heb mijn vrouw zwanger gemaakt. Mijn vriend keek me aan met grote ogen en zijn eerste woorden waren: Echt waar ? Beide konden we het niet geloven, wij hadden zoveel geluk, en we zijn zo dankbaar dat het al zo snel mocht lukken.

En daar zaten we met een buik vol kriebels en vol trots.  1000 dingen ging er door me heen.  Vooral angst, heel veel angst. Want de vorige keer kreeg ik met 12 weken te horen dat het hartje was gestopt. 

 Ik was er van overtuigd dat ik bij dezelfde verloskundige wou, ik wist waar die zat en sommige meiden die daar werken ken ik al. Klinkt misschien heel gek maar het voelde vertrouwd, ondanks dat ik daar maar een paar keer geweest was. Ik belde naar de praktijk en kon meteen een afspraak maken. 3 weken moesten we wachten. Dat viel reuze mee,  ook omdat we over een paar dagen op vakantie gaan.

Vliegen en zwanger zijn. Ik was bang dat ik de hele vlucht beroerd zou zijn, maar tot nu heb ik letterlijk nergens last van. Heel fijn natuurlijk, maar soms word ik er onzeker van. Je ziet in films altijd super misselijke vrouwen en hoort om je heen natuurlijk ook veel symptomen. Ik had soms alleen last van mijn borsten. Dag 4 van vakantie, lekker eten, zon, zee strand.  We waren onderweg naar een lekker restaurantje. Eenmaal geparkeerd stapte ik uit de auto en was ik uit het niks kotsmisselijk. Alle etenslucht kon ik niet aan. En opeens leek ik op de zwangere vrouw uit die films die ik altijd keek.

13 dagen lang heb ik overleefd op ijs, watermeloen en ontbijtgranen. Eenmaal voet op Nederlandse bodem, ben ik meteen naar de winkel gerend voor een Hollandse bloemkool. Jeetje wat had ik daar naar uit gekeken! 

De dag van de alle eerste afspraak was aangebroken.  De hele morgen liep ik als een kip zonder kop in mijn huis. De hele weg naar het ziekenhuis heb ik niks gezegd.  Daar stonden we hand in hand voor het ziekenhuis voor een afspraak bij de ``intakestraat´´. Alles komt goed zei me vriend en we liepen naar binnen. Een oudere mevrouw riep ons binnen, ze kon de zenuwen van me gezicht aflezen en zei:  we gaan meteen kijken meis, dat scheelt een hoop zenuwen.  20 lange seconden gingen er voorbij en daar was het een klein ''boontje'' met een knipperlichtje. Het hartje klopte! Dikke tranen rolde over mijn wangen. Tranen van opluchting en geluk.  We waren 7 weken en 4 dagen ons uitgerekende datum 14 februari 2020. 

Eenmaal thuis voel ik toch een soort angst, 7 weken en 4 dagen waren nog geen 12 weken. En na de 12 weken worden de kansen kleiner dat het mis gaat.  Ik tel de dagen af, bij elk symptoom wat er verdwijnt word ik onzekerder.  5 weken gaan er voorbij, en de ochtend van de 12 weken echo brak aan. Die ochtend was ik echt niet te genieten. Niks werkte mee en tot overmaat van ramp liet ik ook nog even een foundation flesje stuk vallen.  

Even later kwamen we aan bij de verloskundige, zelfde locatie, zelfde ruimte en het rook precies hetzelfde als een paar jaar geleden. Waarom wou ik ook alweer bij dezelfde verloskundige als de vorige keer? Alles was precies hetzelfde en het was alsof ik het opnieuw beleefde. De vorige keer kreeg ik nu te horen dat het hartje niet meer klopte, de hele wereld stond vanaf dat moment stil. En nu ben ik hier weer, weer rond de 12 weken. De lieve verloskundige zag het aan me, de angst spatte  van me gezicht en ook hier mocht ik meteen plaats nemen voor de echo. Even een beetje duw werk, want de kleine uk lag heel diep. En daar was het wel bekende knipperlichtje, het hartje klopte nog steeds. En na wat meet werk bleek alles keurig in orde.  Intens gelukkig! dat is wat wij zijn. We hebben de 12 weken gehaald en nu konden wij dan eindelijk ons geluk gaan delen.