De dadchelor: ik vind daar wat van.

Om maar met de deur in huis te vallen. De dadchelor. Ik ben geen fan. 

De babyshower voor de vrouw/mom-to-be? Leuk. Beetje burgerlijk misschien, maar leuk voert de boventoon. (Zolang er geen verschoon-een-kruidkoek-luier-perikelen aan te pas komen.) Ik bedoel: de vrouw máákt een heel mens. En zet het nog op de wereld ook. Bijna tovenarij vind ik dat. Twee kinderen later bevat ik nog maar half.

Maar terugkomend op die dadchelor... Zelfs mijn man snapt het belang ervan niet. Net als ik, vraagt hij zich af wat er precies te vieren valt. Ik quote: “wat vieren we precies? Zijn bijdrage van 2 minuten? Of nou ja, 20 seconden?” (Zijn woorden hè? Niet de mijne.)

Begrijp me niet verkeerd: ik ben all for gelijkheid en ontvang elke baby (vooral het soort dat NIET van mij is) met open armen. Maar die dadchelor of dad shower? Dat is toch gewoon één groot cringe fest. Voor hem en iedereen die hem lief is. Inclusief de aankomende baby die later de foto’s te zien krijgt. “Kijk Freddy, dit was pappa met al z’n vrienden op z’n DADCHELOR.” Schiet mij maar lek.

Enough said. 'Freddy' is welkom. Maar dat concept van een dadchelor? Dat komt er bij mij niet in.