De blessuretijd: het laatste sprankje hoop in ons hoofdstuk over de dreigende vroeggeboorte

Dat was het dan. Verslagen zit ik op het kraakwitte ziekenhuisbed. Het voelt alsof we de strijd verloren hebben na 8 angstige - maar af en toe hoopvolle - weken. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dankbaar voor elke week dat ons meisje langer in mijn buik is blijven zitten, maar ik ben nog maar 32+1 weken zwanger en daarmee is ons kleine wondertje gewoonweg nog niet klaar voor de wereld. Maar daar heeft mijn lichaam dus dikke vette schijt aan.

Ik kijk op mijn telefoon en ik zie dat er nog maar 30 minuten zijn verstreken sinds de verloskundige mij vertelde dat mijn vliezen zijn gebroken. Vriendlief bevindt zich aan de andere kant van Nederland voor zijn werk en het duurt nog zeker 2 uur voordat hij hier zal zijn. Net als ik mijn telefoon wegleg, verschijnt een lieve verpleegkundige in de deuropening. Ze vertelt me dat ze een uitstrijkje moet afnemen en dat ze een urinekweek willen voor onderzoek. Ik ken inmiddels de klappen van de zweep en vraag om het potje en de watten voor de urinekweek. De verpleegkundige kijkt mij daarop meelevend aan. "Bij gebroken vliezen moeten we de urine via een katheter afnemen, dus daar moet ik je helaas bij helpen" Ach wel ja, dat gewroet daar beneden kan er ook nog wel bij... Die gedachte houd ik overigens voor me, want de aardige verpleegkundige doet ook gewoon maar haar werk. Het plaatsen van de katheter is niet pijnlijk maar het voelt wel erg vervelend. Ik ben dan ook opgelucht als de verpleegkundige zegt dat het erop zit. Ik hijs mezelf in mijn ondergoed en leg het grote kraamverband (lees: matras) in mijn onderbroek. Die unit hoort het vruchtwater dat ik verlies op te vangen. Gewapend met het uitstrijkje en de urinekweek, verlaat de verpleegkundige de kamer.

Die ochtend kruipen de minuten voorbij, maar na twee hele lange uren verschijnt de papa in spe in de ziekenhuiskamer. Ik kijk op, maar zodra ik in zijn bezorgde ogen kijk voel ik dat ik breek. Als een gewond dier begin ik te huilen. Alle angst en de verloren hoop van de afgelopen weken vindt zijn weg naar buiten. 

Als ik even later wat koud water in mijn bevlekte gezicht en op mijn dikke ogen plens, klopt mijn vriend zachtjes op de deur. De dienstdoende gynaecoloog is er en wil ons graag spreken. Eenmaal terug op mijn bed neemt de gynaecoloog het woord. Ze vertelt dat de kans groot is dat we deze week papa en mama zullen worden. De bevalling zet namelijk meestal binnen 48 uur nadat de vliezen zijn gebroken in. Ik moet uiteraard in het ziekenhuis blijven en krijg minstens twee keer per dag een CTG-scan om te kijken hoe het met ons meisje gaat. Daarnaast wordt er op mijn hart gedrukt dat ik het direct moet laten weten als ik weeën krijg of wanneer mijn vruchtwater niet meer helder is. De gynaecoloog vervolgt haar verhaal met het goede nieuws. Omdat ik de 32 weken gepasseerd ben, hoef ik niet overgeplaatst te worden naar het NICU-ziekenhuis. Wel laat ze ons weten dat we straks verwacht worden voor een groeiecho. Als ons kleine meid onder de 1500 gram wordt geschat, worden we overgeplaatst naar het ziekenhuis van onze buurgemeente. Maar er blijkt ook een ander scenario denkbaar. Mocht ik geen weeën krijgen, dan zou ik met een termijn van 34 weken naar huis mogen en hoef ik slechts één keer per dag terug te komen voor een CTG. Mocht ik zelfs de 37 weken halen, dan word ik na die mijlpaal ingeleid. 

En daar is het. Ik voel het bijna uitgedoofde vonkje hoop weer voorzichtig aanwakkeren. Daar waar ik dacht dat we de strijd hadden verloren, krijgen we toch plotseling wat blessuretijd. Strijdbaar ga ik rechtop zitten, maar de gynaecoloog is nog niet klaar met haar verhaal. Ze vertelt ons nog iets over het infectie gevaar van gebroken vliezen, het preventieve gebruik van antibiotica en dat ze mij willen testen of ik drager ben van de GBS-bacterie, de grootste boosdoener van hersenvliesontsteking bij pasgeboren baby's. Mijn hersenen lijken de informatie te registeren, en rationeel weet ik ook echt wel dat het om heftige risico's gaat, maar de informatie lijkt emotioneel gezien niet te beklijven. Het is de hoop die doet leven.. 

Op woensdagochtend word ik - na een wederom een gebroken nacht - wakker. Maar de moeheid maakt plaats voor een licht gevoel. Ik realiseer mij dat we de '48-uurs-grens' na het breken van mijn vliezen hebben gehaald. Ik pak mijn telefoon en stuur een appje naar de papa in spe waarin ik dit heugelijke feitje deel en hem een fijne werkdag toe wens. We hebben maandag samen besloten dat mijn vriend gewoon blijft werken, omdat ook dit ziekenhuisverhaal één van de lange adem kan worden. En mocht ons meisje toch te vroeg komen, dan heeft hij zijn vrije dagen hard nodig. Wel heeft mijn vriend met zijn werkgever afgesproken dat hij in de buurt werkt, zodat hij zo snel mogelijk in het ziekenhuis kan zijn. 

De rest van de dag ben ik te opgetogen om te slapen, dus kijk ik een vrolijke serie en maak ik dankbaar gebruik van de gewoonlijke zoete inval in mijn ziekenhuiskamer. Ik maak gezellige praatjes met de verpleegkundige die mijn controles komt doen, met de lieve schoonmaakster, de dame die de kastjes komt bijvullen, de mevrouw van de catering en de dienstdoende gynaecoloog die die dag de visites loopt. 

Tegen het eind van de middag komt vriendlief mij gezelschap houden. We eten samen en kijken een serie op mijn bed. Tegen 9 uur besluit ik dat ik wil slapen, dus de papa to be keert weer huiswaarts. Tegen half 10 doezel ik - eindelijk na 3 lange nachten - heerlijk in slaap.

En dan: heftige kramp. Abrupt word ik uit mijn diepe slaap gerukt. Ik ga zitten en merk dat de kramp na een tijdje langzaam wegglijdt. Ik kijk op mijn mobiele telefoon en zie dat het nog maar half 11 is. Ik heb een uurtje geslapen. Als ik weer ga liggen merk ik dat de slaap gelijk de overhand neemt, maar na een paar minuten volgt opnieuw een heftige kramp die mij rechtop in bed doet zitten. Ik pak mijn telefoon en besluit het een half uurtje aan te kijken. Na het half uur concludeer ik dat de kramp komt en gaat, zo om de vijf minuten. De krampen voelen als menstruatiepijn, maar zeker 10 a 20 keer erger. Het vlammetje dat hoop heet dooft langzaam uit en met lood in mijn schoenen druk ik op het rode belletje om de verpleegkundige te roepen...