De beruchte laatste loodjes

De laatste loodjes. Die beruchte laatste loodjes. Ze zijn echt zwaar. 

Ik merk dat ik de lichamelijke ongemakken nog wel trek, ze horen er nu eenmaal bij. Maar emotioneel gezien.. Waarom heb ik het er toch zo moeilijk mee? Elke zwangere vrouw maakt dit mee. Waarom kan ik er dan niet ook gewoon mee dealen?! 

Gisteren klikte het ineens.. Het hele proces doet mij denken aan de laatste weken van mijn moeder tijdens haar ziekte. Het wachten, de onzekerheid, niet weten wat je moet verwachten.. Dit in combinatie met mijn hormonen creëert soms echt een zooitje in mijn hoofd. 

Ik voel me net een klein kind dat keihard wil janken en schreeuwen: "ik wil mijn papa en ik wil mijn mama!". 

Het is en blijft dubbel; uitkijken naar de komst van je eerste kindje, maar er ook zo tegenop zien omdat je het niet kunt delen met je ouders. 

Maar lief klein meisje, het gaat goed komen. Ik kan dit 💪🏻 Papa en ik zullen je overspoelen met liefde ❤️

Onze zonnestraal in donkere dagen..